«Οταν κάνετε το εμβόλιο, με το καλό», μας έλεγε τις προάλλες ο παιδογκολόγος της κόρης μας, απαντώντας σε σχετικό ερώτημά μας, «και αφού ολοκληρώσετε και τις δύο δόσεις, έπειτα θα συμπεριφέρεστε σαν να μην έχετε κάνει καθόλου το εμβόλιο. Θα παίρνετε τα ίδια μέτρα προφύλαξης με αυτά που παίρνετε τώρα».
Τα εμβόλια είναι τόσο παρεξηγημένη υπόθεση. Πριν από τα κρούσματα του κορωνοϊού, είχαμε τα κρούσματα των αντιεμβολιαστών. Δεν μπορούμε να μιλάμε για «κίνημα» ούτε για κάποια μαζικότητα, ωστόσο, δεν είναι και αμελητέος ο αριθμός των ανθρώπων που απορρίπτουν κάθε είδους εμβολιασμό. Από τους πιο ακραίους συνωμοσιολόγους έως τους πιο μετριοπαθείς «εναλλακτικούς», τα τελευταία χρόνια είχαν πληθύνει οι αρνητές του εμβολιασμού γενικώς.
Μετά την έλευση της πανδημίας, και με δεδομένο ότι το εμβόλιο για τον κορωνοϊό παρασκευάστηκε ταχύτατα, χωρίς η επιστήμη και η βιοτεχνολογία να γνωρίζουν εξονυχιστικά τι κρύβει αυτός ο νέος ιός της γρίπης, αλλά και τι παρενέργειες μπορεί να έχει το νέο εμβόλιο, προέκυψε νέο κύμα αντιεμβολιαστών.
«Και αν μου βγάλει σε καμιά πενταετία κανένα αυτοάνοσο;» μου έλεγε ένας γνωστός, ο οποίος μόλις είχε συνέλθει από μια αρκετά ζόρικη περιπέτεια με τον κορωνοϊό (δεν νοσηλεύθηκε αλλά παραλίγο, εξαιτίας του χαμηλού οξυγόνου στο αίμα του). Δεν είχε σκοπό να κάνει κανένα από τα εμβόλια που είναι διαθέσιμα αυτή την εποχή. Και όχι επειδή είχε νοσήσει και αισθανόταν ασφαλής λόγω αντισωμάτων· από άποψη.
Υπάρχει όμως και μια άλλη συνομοταξία συμπολιτών, οι οποίοι πιστεύουν ότι με το που θα κάνουν το εμβόλιο, έστω και την πρώτη δόση μόνο, τελείωσαν όλα και κάθε μέτρο προφύλαξης είναι περίπου περιττό.
Φοβούμαι πως αυτοί είναι πολύ περισσότεροι από τους αρνητές του εμβολίου. Και είναι λογικό ώς ένα βαθμό: έχουμε όλοι απαυδήσει τόσο πολύ, που πιανόμαστε από μια σανίδα σωτηρίας για να πετάξουμε το άγχος από πάνω μας.
Ολη η φασαρία συμπυκνώνεται σε αυτή την παράμετρο: όχι τόσο να βγούμε και να ξεδώσουμε, αλλά να μην αισθανόμαστε πια τόσο ευάλωτοι και εκτεθειμένοι. Συνήθως, βέβαια, το ένα φέρνει το άλλο: με το που παύεις να νιώθεις ευάλωτος, το ρίχνεις έξω, τίποτα δεν σε κρατάει πίσω.
Ο γιατρός της μικρής εργάζεται σε μια κλινική με παιδιά που νοσηλεύονται με διαφόρων τύπων καρκίνους, παιδιά που στην πλειονότητά τους είναι σε ανοσοκαταστολή· εκεί μέσα ένα κρούσμα κορωνοϊού θα μπορούσε να τινάξει όλο το σύστημα στον αέρα με πολύ δραματικό τρόπο.
Η συμβουλή του σε δύο γονείς των οποίων το παιδί μπαινοβγαίνει σε μια τέτοια κλινική είχε δύο στοχεύσεις: η μία αφορούσε την προστασία της κλινικής (αφού και εμείς μπαινοβγαίνουμε σε αυτή, μαζί με το παιδί). Η δεύτερη είχε ένα ευρύτερο φάσμα: τη δική μας προστασία και των άλλων γύρω μας.
Το εμβόλιο είναι τεράστια υπόθεση. Ας νιώσουμε πιο ήρεμοι όσοι το κάνουμε αλλά ας μη χαλαρώσουμε, όχι ακόμη. Το εμβόλιο δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή.