Από στήσιμο πήγε καλά. Τίποτε –πλην, βεβαίως, του ομιλητή– δεν μύριζε ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας έστεκε τυλιγμένος σε ένα ροζ φως, ενώ πίσω του το ανθρώπινο φόντο των ασώματων ψηφιακών κεφαλών παριστούσε από τα παράθυρα του zoom το κοινό που υποδέχεται τις εξαγγελίες του για την οικονομία. Το σκηνικό είχε κιόλας, προτού καν στηθεί, χρωματιστεί από μια πολυδιαφημισμένη απουσία: εκείνη του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Η παράλειψη του παράγλωσσου πρωτοσύγκελλου της μαρξιστικής ορθοδοξίας δεν είχε (μόνο) εσωκομματική στόχευση. Ηταν και σε σημειολογική συμμετρία με το μήνυμα που ο Τσίπρας σκόπευε να περάσει. Οι κατηγορηματικές, επίμονες αναφορές του στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στη μεσαία τάξη προδίδουν την προσδοκία ενός ριζικού rebranding: ο Τσίπρας προσπαθεί να ξύσει από πάνω του τη ρετσινιά του κόμματος των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Προσπαθεί να διεισδύσει στο μέρος εκείνο του εκλογικού σώματος που αποτελεί τη σπονδυλική στήλη του αντιπάλου του. Και γι’ αυτό έχει λόγο να κρύβει τον πρώην υπουργό του, καθότι εκείνος έχει δικαιολογήσει δογματικά τη συριζαϊκή πολιτική κατά της μεσαίας τάξης ως σκόπιμη «ταξική μεροληψία».
Το άλλο που προσπαθεί σταθερά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εγκαταστήσει στη βιτρίνα του κόμματος τα στελέχη που ο ίδιος ανέδειξε. Εξ ου και στην απουσία Τσακαλώτου βρήκαν θέση η Αχτσιόγλου και ο Χαρίτσης.
Πώς, λοιπόν, πρέπει να εξηγήσει κανείς τη συμπλήρωση του θιάσου από χρησιμοποιημένα –και πολιτικώς ξεθωριασμένα– στελέχη του παλαιοκομματικού και παλαιοσυνδικαλιστικού παρελθόντος; Πώς συμβιβάζεται η Αχτσιόγλου με τη Λούκα Κατσέλη; Και ο Χαρίτσης με τον Μίχαλο – που διέλαμψε στη συριζαϊκή σκηνή ως επιβίωση της κρυφής, νεοκαραμανλικής συνιστώσας;
Αυτή η περιγραφή μπορεί να φαίνεται επιφανειακή. Σημασία δεν έχουν τόσο τα πρόσωπα και ο διάκοσμος. Σημασία έχει το πρόγραμμα. Ομως και το πρόγραμμα ήταν μια αναπαραγωγή της μακαρίτισσας της αντιμνημονιακής σεισάχθειας: μια πλειοδοσία στα μέτρα ελάφρυνσης και ρευστότητας που έχει ήδη πάρει η κυβέρνηση.
Η προσέγγιση της μεσαίας τάξης επιχειρείται με ευκολίες πληρωμής. Την ίδια στιγμή, τα υπόλοιπα κεφάλαια της κομματικής ατζέντας –όπως η εκπαίδευση, ή η ασφάλεια, ή ακόμη και η αντιπολιτική του πολακισμού– παραμένουν απωθητικά για τη μεγάλη πλειοψηφία των «μεσαίων» ψηφοφόρων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει πάλι «κουρέματα». Αλλά δεν βρίσκει τίποτε συγκεκριμένο να πει για τον αναπροσανατολισμό της οικονομίας. Προτείνει μόνο μια ποσοτικά πιο γενναιόδωρη αντιμετώπιση της κρίσης, χωρίς να ασχολείται με την ποιοτική μετάβαση σε μιαν άλλη οικονομία μετά.
Από αυτή την άποψη, τα πρόσωπα όντως αντανακλούσαν το περιεχόμενο. Το τεχνοκρατικό περιτύλιγμα ενός τέτοιας ηλικίας πακέτου θα μπορούσε να προέλθει μόνο από το ράφι με τα ληγμένα.