Μας μπέρδεψε προχθές ο Αδωνις Γεωργιάδης. Το πρωί μας είπε ότι ενδέχεται να ανοίξει ο τουρισμός χωρίς την εστίαση. Κάτι σαν το πείραμα της Ρόδου με την καραντίνα του all inclusive. Είναι δυνατόν να ανοίξει ο τουρισμός χωρίς την εστίαση; Χωρίς δηλαδή την επαφή του τουρίστα με την πραγματική οικονομία; Το απόγευμα, ο ίδιος όχι μόνο το διόρθωσε, αλλά υπερέβαλε εαυτόν. Οχι μόνο δεν θα ανοίξει ο τουρισμός χωρίς την εστίαση, αλλά ενδέχεται να ανοίξει η εστίαση πριν από τον τουρισμό. Δεδομένου, δε, ότι το εναρκτήριο λάκτισμα του τουρισμού θα δοθεί στις 14 Μαΐου, ένα μέτρημα στα δάχτυλά σου φτάνει για να συμπεράνεις ότι μπορεί να πας επιτέλους σε ένα εστιατόριο σαν άνθρωπος πριν από το Πάσχα. «Δηλαδή, θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό;». «Είναι νωρίς ακόμη για να αποφασίσουμε». «Είναι πιθανόν να κάνουμε Πάσχα στο χωριό, αλλά χωρίς ταβέρνα». «Δηλαδή, και πρέπει να πάω στο χωριό και πρέπει να μαγειρέψω». Η δοκιμασία του Πάσχα στο χωριό έχει ήδη αρχίσει. Ευτυχής μειονότητα όσοι, όπως εγώ, δεν διαθέτουμε χωριό. Τουλάχιστον μας μένει το ψάρεμα.
Κουραστήκαμε; Κουραστήκαμε να φοράμε μάσκα, κουραστήκαμε να συζητάμε για τα εμβόλια, κουραστήκαμε με τα μέτρα. Μας κούρασε ακόμη και η άρνησή μας να τα εφαρμόσουμε. Μαζί μας κουράστηκαν και όσοι αποφασίζουν για τη λήψη των μέτρων και την εφαρμογή τους. Και δεν αναφέρομαι στους γιατρούς και στους υγειονομικούς, που φθάνουν καθημερινά στα όριά τους. Δεν αναφέρομαι καν στην αστυνομία, που με συστολή εκφράζει την κατανόησή της στην κούρασή μας. Κάθε μέρα βγαίνω για άσκηση και δεν με έχει σταματήσει κανείς ούτε μια φορά να μου ζητήσει το sms, έτσι για το καλό. Αναφέρομαι σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, στους επιδημιολόγους και την κυβέρνηση. Οσο και αν αντιλαμβάνομαι την ιδιαιτερότητα του προβλήματος, δεν αντιλαμβάνομαι τη σπουδή τους να ανακοινώνουν και να παίρνουν πίσω ό,τι έχουν ανακοινώσει. Η κούρασή τους είναι επικίνδυνη διότι προκαλεί καχυποψία, ανασφάλεια και τους κάνει αναξιόπιστους.
Δεν ξέρω αν πρέπει να τα κλείσουν όλα ή να τα ανοίξουν όλα. Ευτυχώς, όμως, και για μένα και για σας, δεν αποφασίζω εγώ. Ούτε τα κοινωνικά δίκτυα. Το πρόβλημα προκύπτει όταν την ίδια εντύπωση σου δίνουν και όσοι καλούνται να πάρουν τις αποφάσεις. Παρότι όσο το πρόγραμμα εμβολιασμού προχωράει παραμένω αισιόδοξος για την έκβαση, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την εικόνα της κυβέρνησης. Διότι το πρόβλημα το έχει η κυβέρνηση. Δεν το έχουν οι επιδημιολόγοι, οι οποίοι και αυτοί έχουν αποδειχτεί ταλέντα φλυαρίας. Η σημερινή διαχείριση θαμπώνει την εικόνα της αποφασιστικότητας που επέδειξε στο πρώτο κύμα. Η αντιπολίτευση μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να στοιχηματίζει στην καταστροφή. Την κούραση, όμως, η κυβέρνηση θα την εισπράξει.