«Πρόκειται για αντιμεταρρύθμιση που ακυρώνει τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης των γενεών και της κοινωνικής ασφάλειας και αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών». Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου το 2021; Οχι. Νίκος Κωνσταντόπουλος στις 19.4.2001.
Πέρασαν ακριβώς είκοσι χρόνια και μόνο δύο πράγματα δεν άλλαξαν στον κόσμο: το ξανθόν της χαίτης του Ντόναλντ Τραμπ και η ρητορική της καθ’ ημάς Αριστεράς. Το 2007, τη χρονιά που η χώρα έπαιρνε το μονοπάτι της χρεοκοπίας, ο υπεύθυνος εργατικής πολιτικής τού τότε ΣΥΝ και νυν ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Στρατούλης έλεγε «στο όνομα της αύξησης των επιχειρηματικών κερδών με την εφαρμογή της λεγόμενης “flexicurity” (συνδυασμού της ευελιξίας με την ασφάλεια της εργασίας), προτείνει ένα ζοφερό εργασιακό μοντέλο με γενικευμένη εφαρμογή της ελαστικής και μερικής απασχόλησης σε βάρος της πλήρους και σταθερής, με πλήρη ελευθερία στις επιχειρήσεις για απολύσεις εργαζόμενων και με την κατάργηση των όποιων προστατευτικών για τους εργαζόμενους διατάξεων της Εργατικής Νομοθεσίας έχουν απομείνει» (30.1.2007).
Αξια διάδοχός του η «τομεάρχισσα εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία» Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου σήμερα λέει «η εργασιακή ζούγκλα της φθηνής και ελαστικής εργασίας χωρίς κανόνες, δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες είναι το “αφήγημα” της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την κοινωνία του 21ου αιώνα!».
Αν ψάξει κάποιος τον δικτυακό τόπο syriza.gr θα βρει εκατοντάδες αναφορές για τον «εργασιακό μεσαίωνα». Τέτοιον είχαμε το 2009: «Δεν είναι μόνον ο εργασιακός μεσαίωνας, αλλά είναι και οι συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού στο κοινωνικό κράτος». Είχαμε και το 2010: «Εργασιακός μεσαίωνας στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων (πρώην ΚΕΠΥΟ)». Το 2011: «Χωρίς τέλος ο εργασιακός μεσαίωνας για εκατοντάδες καθαρίστριες και καθαριστές εφοριών της χώρας». Το 2012: «Ο εργασιακός μεσαίωνας που θέλει η Ν.Δ. του Α. Σαμαρά, του Α. Γεωργιάδη και όλων των άλλων θα ανατραπεί από την πάλη των εργαζομένων» κ.ο.κ. Ευτυχώς ήρθε η Αναγέννηση το 2015, αλλά κράτησε λίγο. Στις 7 Ιουλίου 2019 ανέτειλε και πάλι ο μεσαίωνας.
Τι κι αν ο κόσμος αλλάζει και όσοι δεν προσαρμόζονται χρεοκοπούν, όπως έδειξε η πικρή εμπειρία που είχαμε την περασμένη δεκαετία; Η Αριστερά και τα επικοινωνιακά της παραφερνάλια όχι μόνο δεν αλλάζουν γνώμη, αλλά ούτε καν θέμα. Η κυβέρνηση, τα κόμματα, τα συνδικάτα οφείλουν να βρουν ευέλικτες λύσεις στο νέο τοπίο της οικονομίας διασφαλίζοντας εξ ολοκλήρου τα ουσιαστικά εργασιακά δικαιώματα και όχι μόνο τους τύπους. Ο κ. Κωστής Χατζηδάκης έκανε μια ολοκληρωμένη πρόταση. Πιθανώς να έχει αδύναμα σημεία, αλλά αυτά δεν θα συζητηθούν, αφού η αντιπολίτευση αντί να κάνει τη δουλειά της, απλώς μηρυκάζει συνθήματα του προπερασμένου αιώνα.