Η ευκολία με την οποία οργανώνεται ένας συναισθηματικός ορίζοντας, κάθε φορά που η Ακρόπολη έρχεται στον αφρό της δημοσιότητας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μας θυμίζει τη βαθιά καταγωγική εξάρτηση όλων ημών από την παρουσία του μνημείου, την άυλη παρακαταθήκη του, τη σχέση του με την εξέλιξη της νεότερης Αθήνας, τις χίλιες-δυο πραγματικές και μεταφορικές ερμηνείες του. Είναι ένας κόμβος του αστικού υποσυνείδητου.
Θυμάμαι τον πολυσυλλεκτικό τόμο που είχε εκδώσει προ ετών ο εκδοτικός οίκος Μέλισσα με επιμέλεια του Παναγιώτη Τουρνικιώτη για τον Παρθενώνα («Ο Παρθενώνας και η ακτινοβολία του τα νεώτερα χρόνια»), μια έκδοση-σταθμός για τις πολλές προσλήψεις και προβολές του ίδιου του μνημείου από την επιστήμη ώς την ποπ κουλτούρα. Παράλληλα, μια διαφήμιση της Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών Πειραιώς από τη δεκαετία του 1950 προωθεί την ιδέα του ηλεκτροφωτισμού με τη λουσμένη σε τεχνητό φως Ακρόπολη (με λήψη από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός) σε μια φωτογραφία του στούντιο Photo Emile. Και θυμίζει όλες εκείνες τις χρήσεις του μνημείου από το μάρκετινγκ, τη μόδα και τον τουρισμό ώς τη βαθιά προσωπική σχέση που μπορεί να διατηρεί κανείς με ένα σύμβολο όπως η Ακρόπολη.
Οι τελετές πάνω στον Βράχο για την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας ή τα πανό του ΠΑΜΕ στη δεκαετία της κρίσης συγκροτούνται ως ακρογωνιαίοι λίθοι ύψιστου συμβολισμού μέσω της συνεκτικότητας ή της βεβήλωσης, ανάλογα την περίσταση. Αλλά κάπου εκεί ανάμεσα, πέρα από τα βήματα των διασήμων δίπλα στον Παρθενώνα (από τη διάδοχο τότε του βρετανικού θρόνου Ελισάβετ και του πρόσφατα χαμένου πρίγκιπα Φίλιππου το 1950, ώς την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Μπαράκ Ομπάμα) παρεισφρέει αυτό το ειδησάριο αλιευμένο στον αθηναϊκό Τύπο του 1950.
Μιλάει για μια αυτοκτονία. Λησμονημένη πλέον, «η 20έτις Μαργαρίτα Γκριν, γερμανικής καταγωγής» αυτοκτόνησε «ριφθείσα από έναν βράχον ύψους 20 μέτρων εις την βορειοδυτικήν πλευράν της Ακροπόλεως». Η άτυχη Μαργαρίτα «ήτο έγγαμος αλλά διετέλει εις διάστασιν με τον σύζυγόν της και συνέζη μετά του εραστού της Γ. Π. εις την επί της οδού Πυγμαλίωνος 6 οικίαν» (στο Θησείο, το σπίτι υπάρχει ανακαινισμένο). Οι σκηνές ζηλοτυπίας την οδήγησαν σε απόγνωση, «εγκατέλειψεν την οικίαν της και ηυτοκτόνησε». Η επιλογή της Ακρόπολης ήταν η ύψιστη απόφαση.