Σε πολλά διαφέρει ο Νίκος Δένδιας από τον Σαρλ Μισέλ. Ο μεν είναι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου. Ο δε είναι υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, άρα θεσμικά κατώτερος. Αν φέρ’ ειπείν είχαν επισκεφθεί μαζί τον Ερντογάν, ο Μισέλ θα θρονιαζόταν στην πολυθρόνα δίπλα του και ο Δένδιας σε κάναν καναπέ πιο κάτω σαν την ταλαίπωρη Ούρσουλα. Θα μπορούσα να προσθέσω και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά όμως προτιμώ να το αποφύγω διότι η πολιτική ορθότης αγρυπνά. Από την άλλη, τους ενώνει το γεγονός ότι και οι δύο στα γραφεία τους έχουν τη σημαία της Ευρωπαϊκής Eνωσης. Μέσα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, και οι δύο έδειξαν ποια είναι τα προβλήματα που κρύβονται κάτω απ’ αυτήν τη σημαία. Ο Μισέλ παρακολούθησε χωρίς να αντιδράσει την ταπείνωση της εκπροσώπου ενός άλλου ευρωπαϊκού θεσμού, της ταλαίπωρης Ούρσουλα, προέδρου της Eπιτροπής. Πέρα από το γεγονός ότι μαζί με τον Ερντογάν συμπεριφέρθηκαν σαν αγροίκοι. Ο Δένδιας, όχι μόνον στάθηκε όρθιος απέναντι στον Τούρκο ομόλογό του, αλλά τον άφησε άφωνο, ανταποδίδοντας με άνεση ένα ένα τα χτυπήματα του συνομιλητή του. Oσοι γνωρίζουν, λένε ότι επί της ουσίας δεν έγινε τίποτε. Επί της ουσίας δεν έγινε τίποτε και με την ταξιθεσία Μισέλ και ταλαίπωρης Ούρσουλα. Oμως επειδή και τα δύο περιστατικά διεξήχθησαν on camera, κοινώς έγιναν θέαμα, μετράει και το ύφος. Στο θέαμα δε το ύφος είναι ουσία.
⇒ Διαβάστε επίσης: Νίκος Δένδιας: Επακούμβηση
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Δένδιας απευθυνόταν στο ελληνικό κοινό. Μπορεί. Hταν μια εικόνα που τη χρειαζόταν το ελληνικό κοινό μετά το απογοητευτικό θέαμα του Παυλόπουλου που είχε ζαρώσει στον καναπέ δίπλα στον Ερντογάν. Ή τις διεθνιστικές ανοησίες του Κοτζιά περί μοναχοφάηδων Ελλήνων, που έκαναν τους Eλληνες να μην ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν. Ο Δένδιας, όμως, με τη στάση του απευθύνθηκε και στο ευρωπαϊκό κοινό. Ή τουλάχιστον σε όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το καθεστώς Ερντογάν έχει κατά βάθος ευρωπαϊκή ιδιοσυγκρασία και μόνον αν καθόμαστε εκεί που μας βάζει να καθίσουμε, θα την βοηθήσουμε να αναδειχθεί. Κυρίως δεν πρέπει να του αντιμιλάς γιατί θυμώνει.
Διαφορετικά βλέπεις την Τουρκία από τις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο και διαφορετικά από την Αθήνα. Πόσες ευρωπαϊκές χώρες υφίστανται τον καθημερινό πόλεμο νεύρων με τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου τους; Και σε πόσες εμφανίζονται μετανάστες με τη συνοδεία τουρκικών πολεμικών; Θα μου πείτε αυτά είναι γνωστά. Επειδή όμως η ευρωπαϊκή ηγεσία μοιάζει να πάσχει από την ευήθεια του πολιτισμού που βαρέθηκε τον εαυτό του –εδώ μπαίνει η φυσιογνωμία του Σαρλ Μισέλ– δεν φτάνουν τα λόγια. Χρειάζεται να τους το παραστήσεις κιόλας ζωντανά, σ’ ένα εύπεπτο σκετσάκι, μπας και το καταλάβουν.