Τις τελευταίες εβδομάδες ένα μαύρο σύννεφο έχει σκεπάσει την Ελλάδα. Ενώ οι εμβολιασμοί προχωρούν, η Ευρώπη φαίνεται σταδιακά να βρίσκει ένα βηματισμό και στο εξωτερικό ξεκινούν πια οι συζητήσεις για τη μελλοντική αντιμετώπιση της COVID-19, η Ελλάδα φαίνεται να είναι στο πιο βαθύ σημείο της πανδημίας. Κάθε ημέρα ανακοινώνονται εδώ και εβδομάδες 70-100 νεκροί, σταθερά χιλιάδες κρούσματα και μια κατάσταση στις μονάδες εντατικής θεραπείας εφιαλτική. Με βάση τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς των ειδικών, έως τη Μεγάλη Εβδομάδα θα έχει ξεπεραστεί ο αριθμός των 10.000 νεκρών. Υπάρχει η ελπίδα ότι, μετά το Πάσχα, η σταδιακή βελτίωση των καιρικών συνθηκών και η αποφυγή της συγκέντρωσης σε κλειστούς χώρους ίσως μειώσει την πίεση στο σύστημα υγείας. Προς το παρόν, πάντως, η κατάσταση είναι τραγική.
Είναι δεδομένο ότι στο πεδίο του σχεδιασμού για την καλύτερη διαχείριση της πανδημίας θα μπορούσαν να έχουν γίνει καλύτερες επιλογές. Ξεκινώντας από την επικοινωνία και φθάνοντας μέχρι την ουσία του πράγματος. Ωστόσο τις τελευταίες ημέρες όλοι γίνονται μάρτυρες μιας κατάστασης κωμικοτραγικής. Ενώ κάθε ημέρα πεθαίνουν δεκάδες και εισέρχονται στο σύστημα υγείας εκατοντάδες είτε για νοσηλεία είτε για διασωλήνωση, στην Αθήνα, στην Πάτρα, στον Βόλο, χιλιάδες νέοι, νέες και μεσήλικοι γλεντοκοπούν στις πλατείες. Οπως και να το αντιμετωπίσει κάποιος, η εξαγωγή συμπεράσματος γι’ αυτό που συμβαίνει στις πλατείες είναι πολύ δύσκολη. Φυσικά, κάποιοι από την αντιπολιτευτική πλευρά, μέσα στον ακατάσχετο σχετικισμό και στην προσπάθεια εξεύρεσης στοιχείων που θα «ενοχοποιήσουν» την κυβέρνηση, βλέπουν στα κορωνοπάρτι αυθόρμητα δρώμενα κατά της εξουσίας. Ο καθένας με τα γούστα του. Στον αντίποδα αυτών των πολύ «δημόσιων» εκδηλώσεων, είναι οι πιο «κομψές» προσκλήσεις σε σπίτια που, θεωρητικά μάλιστα, άπαντες –έχοντες και την απαραίτητη οικονομική επιφάνεια– καλούνται να προσκομίσουν και αρνητικό τεστ της προηγούμενης ημέρας.
Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ένα οφθαλμοφανές ζήτημα αισθητικής. Στη δεύτερη περίπτωση ένας αναιτιολόγητος ελιτισμός. Και στις δύο περιπτώσεις ο παρονομαστής είναι κοινός: απουσία κοινωνικής συνείδησης και πλήρης έλλειψη συναίσθησης ότι οι πράξεις έχουν επιπτώσεις. Κάποιος θα μπορούσε να «φορτώσει» και αυτή τη συλλογική ψυχολογική συμπεριφορά στην Ελληνίδα μάνα. Ισως να είχε και δίκιο. Σε κάθε περίπτωση, και οι μεν και οι δε συμφωνούν απόλυτα σε ένα πράγμα. Θεωρούν ότι οι 9.462 συνάνθρωποί μας που είχαν πεθάνει έως χθες από τον κορωνοϊό είναι «αναλώσιμοι», ακόμη και αν ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνονται συγγενείς και φίλοι.