Καθώς οι δείκτες της πανδημίας χειροτερεύουν, αναδεικνύεται πάλι το αληθινό της πρόσωπο. Αυτό δηλαδή που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι «μη κυβερνήσιμη χώρα» και αναπέμπει στην περιβόητη «ελληνική πραγματικότητα». Και που στην περίπτωση του κορωνοϊού ενισχύει την άποψη πως η επιτυχία της κυβερνητικής και κοινωνικής αντίδρασης κατά την πρώτη φάση της επέλασης του ιού, πριν από ένα χρόνο, δεν έδειξε την αληθινή εικόνα της Ελλάδας. Επρόκειτο περί ασυνήθιστης εξαίρεσης στην ιστορία της Μεταπολίτευσης…
Η αληθινή εικόνα της χώρας στον καιρό της πανδημίας άρχισε να διακρίνεται από το περασμένο καλοκαίρι, με τις συμπεριφορές στα νησιά και στα παραθεριστικά κέντρα, πήρε σχήμα στη συνέχεια στις τοπικές κοινωνίες, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και η Εκκλησία πρόσθεταν το χρώμα τους όταν και όπως μπορούσαν, η κυβέρνηση πλαισίωσε τον καμβά με ολιγωρίες και φόβο στη λήψη αποφάσεων, τα μίντια πρόσφεραν τη δική τους πινελιά και, τώρα, η εικόνα φαίνεται καθαρά και σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια.
Πρόκειται για εικόνα με σαφή στοιχεία μη κυβερνήσιμης χώρας «α λα γκρέκα». Αποδίδεται κατ’ αρχάς στη συσσωρευμένη και αφόρητη κούραση του πληθυσμού, ο οποίος απειθαρχεί ποικιλοτρόπως στα όποια μέτρα και συγκεκριμενοποιείται στη νεολαία, που πλέον έχει «πλαντάξει» μετά ένα χρόνο κλεισούρας. Βολική δικαιολογία, γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι. Πολλοί κατ’ επίφασιν νοήμονες και υπάκουοι πολίτες παραβίαζαν συστηματικά συστάσεις και μέτρα με συναντήσεις στα σπίτια όλο τον χειμώνα, η δε νεολαία είχε δείξει την αδιαφορία της πέρυσι τον Μάιο, με συγκεντρώσεις σε πλατείες και ξεσαλώνοντας σε νησιά και θέρετρα το καλοκαίρι. Με την πολιτεία να καμώνεται ότι τάχα λαμβάνει μέτρα και διενεργεί ελέγχους.
Τα πράγματα αγρίεψαν όταν τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς που ασκούν αντιπολίτευση αποφάσισαν συνειδητά να υπονομεύσουν τα όποια μέτρα κατά του ιού, να ενθαρρύνουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για κάθε λόγο και αφορμή, να συνεργαστούν ατύπως με αναρχοαντιεξουσιαστές μπαχαλάκηδες και χούλιγκαν, να εξουδετερώσουν την αστυνομία με συνεχείς καταγγελίες περί αστυνομοκρατίας, αστυνομικού κράτους και αστυνομικής βίας. Στόχος τους, να αποκομίσουν κομματικά οφέλη από την πανδημία και το κατάφεραν ώς ένα βαθμό με τη βοήθεια των μίντια και άλλων που επικεντρώθηκαν στην «αστυνομική βία», αλλά και επειδή η κυβέρνηση έδειξε σημάδια ατολμίας, αναποφασιστικότητας, αντιφατικότητας, ακόμη και πανικού.
Τώρα την κατάσταση διαμορφώνουν ο μιθριδατισμός του κοινού, που δεν συγκινείται από τις δεκάδες των νεκρών από κορωνοϊό κάθε ημέρα, από το μεγάλο ποσοστό εκείνων που δεν προσέρχονται για εμβολιασμό, από τη «λαχτάρα» πολλών Ελλήνων να κάνουν Πάσχα στο χωριό (που το εγκατέλειψαν για να ζήσουν καλύτερα στην πόλη), από τη συνεργασία μαγαζατόρων και μπαχαλάκηδων στο στήσιμο κορωνοπάρτι σε πλατείες, από την απροθυμία των αστυνομικών να επέμβουν για να μην κινδυνεύσουν, από τη συνθηκολόγηση κυβέρνησης, από την αντιπολίτευση που χαίρεται για όλα αυτά και από τις κούφιες επικλήσεις στο φιλότιμο, στην ευαισθησία και στην ατομική υπευθυνότητα του Ελληνα. Είπαμε, μη κυβερνήσιμη χώρα, με χιούμορ όμως…