Λέγεται ότι τον 18ο αιώνα επιδημία χολέρας αποδεκάτισε τον πληθυσμό της Μασσαλίας επειδή η ιατρική κοινότητα πίστευε ότι η ασθένεια δεν είναι μεταδοτική. Το γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο κεφάλαιο περί λοιμών, που σάρωσαν τους πληθυσμούς της αυτοκρατορίας επί Ιουστινιανού. Δεν ξέρω αν οι Γάλλοι γιατροί δικάστηκαν για το ολέθριο επιστημονικό τους λάθος. Το επεισόδιο το θυμήθηκα με το ακαταδίωκτο που όρισε η κυβέρνηση για τους λοιμωξιολόγους. Στέρησε από το φιλοθέαμον κοινό την απόλαυση να βλέπει καθισμένους στο εδώλιο του κατηγορουμένου όλους αυτούς που τόσους μήνες τώρα το βασανίζουν με τις αποφάσεις τους. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος αθωώνονταν. Αυτό είναι λεπτομέρεια. Σημασία έχει ο διασυρμός τους, η χαιρεκακία που προκαλεί η ταλαιπωρία τους και βέβαια η πολιτική υπεραξία της όλης υπόθεσης. Ο Τσίπρας λέει με τόση ευκολία ότι η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη σε νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού, κι ας ξέρει ότι τον διαψεύδει η ακρίβεια των αριθμών. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν οι επιδημιολόγοι ήσαν υποχρεωμένοι να απολογηθούν για την επιστημονική μέθοδο που χρησιμοποιούσαν για τις αποφάσεις τους, κάτι που δεν είναι μετρήσιμο. Και μπορεί να το κρίνει μόνον κάποιος που έχει την ίδια επιστημονική επάρκεια. Πάντως ούτε ο δικαστής ούτε το «κοινό περί δικαίου αίσθημα».
Στην αρχή ο Τσίπρας σιώπησε. Μετάνιωσε για τη σιωπή του και άρχισε να φωνάζει. Περίμενε την καταστροφή για να αναλάβει τον ρόλο του εισαγγελέα. Δεν φτάνουν οι Εντατικές. Θα γίνουμε Μπέργκαμο. Η καταστροφή δεν ήρθε. Ηρθαν όμως τα εμβόλια. Ο Τσίπρας είπε ότι ο Μητσοτάκης υπόσχεται εμβόλια που δεν υπάρχουν. Εντέλει υπήρχαν και ο Τσίπρας είπε ότι δεν προχωράει ικανοποιητικά ο εμβολιασμός. Μετά ξέχασε τα εμβόλια και το ’ριξε στην οικονομία – είναι το δυνατό του χαρτί. Να ανοίξει η εστίαση τη μία. Να μην ανοίξει η εστίαση την άλλη. Εν τω μεταξύ έστελνε το τσούρμο του να συνωστίζεται πότε για το φαγητό του Κουφοντίνα, πότε για την αστυνομική βία. Ως και για το Πάσχα στο χωριό έχυσε δάκρυ συμπαράστασης. Αυτό δεν λέγεται πολιτική. Αυτό λέγεται ψυχικό σύνδρομο.
Φανταστείτε τώρα αυτό το σύνδρομο να μεταφερθεί στα δικαστήρια. Και βέβαια δεν θα έσερναν εκεί πολιτικά πρόσωπα. Το δοκίμασαν με τη Novartis και την πάτησαν. Θα έσερναν τους λοιμωξιολόγους που είναι εύκολα θύματα. Εχουν κουράσει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» με τα μέτρα που επιβάλλουν. Ασε που μιλούν στο όνομα του επιστημονικού τους κύρους και στην Ελλάδα το κύρος δεν συγχωρείται με τίποτε από το προαναφερθέν αίσθημα. Θα γλιτώναμε από τον κορωνοϊό, όμως θα χανόμασταν στα δικαστήρια. Οχι, για να μην νομίζουμε πως το πρόβλημα είναι ο Πολάκης που είχε ζητήσει να βάλουν κάναν δυο στη φυλακή για να κερδίσουν τις εκλογές.