Τυλίγοντας πολλές φορές τις φράσεις του με «πολυπλόκαμους» και ξανά «πολυπλόκαμους» μηχανισμούς, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος έχασε αυτό που ήθελε να «εκκαθαρίσει». Είπε «στη διοίκηση». Αλλά μετά εξήγησε ότι δεν εννοούσε, προς Θεού, μέσα στο Δημόσιο.
Μπορεί, για τη συζήτηση, να δεχτεί κάποιος τη δική του εκδοχή. Μπορεί να δεχτεί καλόπιστα ότι ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ κάνει τηλεδιασκέψεις με το κομματικό ακροατήριο για να τους εξηγήσει πώς το κόμμα θα συντρίψει κέντρα «παραεξουσίας, διαφθοράς και παράκαμψης της λαϊκής κυριαρχίας». Και πάλι όμως. Ακόμη και στη διορθωμένη εκδοχή του, ο Τζανακόπουλος επιβεβαιώνει την εικόνα ενός κόμματος που το κατέχει η μέριμνα για το τι θα κάνει με την εξουσία, όταν του ξαναδοθεί. Ο γραμματέας επαναλαμβάνει την αγωνία να μη μείνει κανένας αρμός δίχως κομματικό έλεγχο.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση βγαίνει από την πιο δύσκολη συγκυρία –δύο χρόνια μετά τις εκλογές και έξι μήνες μετά το δεύτερο lockdown– χωρίς σοβαρές απώλειες. Ούτε η ίδια χρεώνεται ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να καρπώνεται τα λάθη ή την περιρρέουσα δυσαρέσκεια λόγω πανδημίας. Από τις καταγραφές αυτές μπορεί να διαφεύγουν ρεύματα θυμού ή αμφιβολίας. Ακόμη και αν υπάρχουν τέτοια, δεν προκύπτει από πουθενά ότι βρίσκουν την κοίτη τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί;
Η απάντηση κρύβεται στην εμμονή που εκδήλωσε –και– ο Τζανακόπουλος. Από κάθε λέξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναβλύζει το πολακικό σύνθημα «την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που προαλείφεται τάχα να εκκαθαρίσει τους μηχανισμούς, αποκαλύπτει πρώτα εαυτόν ως μηχανισμό. Οχι ως πολιτικό οργανισμό που σκέπτεται και προτείνει, προσπαθώντας να πείσει ξανά την πλειοψηφία, ότι έχει σχέδιο διακυβέρνησης. Αλλά ως μηχανισμός πίεσης, που προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση με καταγγελίες και σκάνδαλα, προκειμένου να έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει την τεχνογνωσία νομής της εξουσίας που θεωρεί ότι έχει αποκτήσει.
Ενας μηχανισμός εξουσίας που μιλάει μόνο για ομόλογους μηχανισμούς και για τεχνικές ελέγχου τους δεν είναι μια πολιτική οντότητα που εμπνέει. Αντιθέτως. Είναι μια οντότητα που εμπεδώνει την εντύπωση ότι ομφαλοσκοπεί, απορροφημένη μόνο από το δικό της συμφέρον – και οδηγημένη από τα δικά της απωθημένα.
Το ότι αυτές οι ροπές εξωτερικεύονται στις εσωτερικές συζητήσεις, μεταξύ στελεχών, είναι ενδεικτικό για όσα αποτυγχάνει να αρθρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα ζει σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από «μπουκωμένους δημοσιογράφους», αντίπαλους προπαγανδιστές, διαπλοκές και συμφέροντα. Εναν δυστοπικό κόσμο σκοτεινής παραπολιτικής, από τον οποίο έχει εξοβελιστεί μια μάλλον κρίσιμη λεπτομέρεια: οι πολίτες. Οι πολίτες με τις δικές τους, αστράτευτες αγωνίες.