Για κάποιον περίεργο λόγο, η κυβέρνηση πασχίζει κυριολεκτικά να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας σχετικά με τον κορωνοϊό. Ισως γιατί οι πιέσεις έγιναν αφόρητες και η κοινωνία χρειάζεται ενέσεις ελπίδας, ενδεχομένως επειδή πιστεύει ότι με τη βοήθεια των εμβολίων, των τεστ, του καιρού και του Θεού τα πράγματα θα πάνε οπωσδήποτε καλύτερα και επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει εκ προοιμίου, πιθανώς για να δικαιολογήσει τις κινήσεις της και να πείσει –ακόμη και τον εαυτό της– ότι σωστά πορεύεται μέσα στον λαβύρινθο της πανδημίας. Σε συνάρτηση με τις ανάγκες της οικονομίας όλα αυτά.
Μόνον εικασίες μπορούν να γίνουν για να ερμηνεύσουν πώς και γιατί προωθείται τόσο χαρμόσυνο μήνυμα «ελευθερίας» και χαλάρωσης. Μπροστάρης είναι ο πρωθυπουργός, αλλά τον ξεπερνούν και δίνουν τον τόνο υπουργοί με απύλωτο στόμα, μαζί με πρόθυμους δημοσιογράφους, έτοιμους να ικανοποιήσουν επιθυμίες. Σε καλό να τους βγει και κυρίως να μας βγει, αλλά τα δεδομένα δεν επιτρέπουν πρόωρες ιαχές θριάμβου, ούτε παγκοσμίως, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην Ελλάδα μας. Δεν δικαιολογούν δηλαδή προς το παρόν ιδιαίτερες χαλαρώσεις μέτρων.
Καμία διάθεση δηλητηρίασης της ατμόσφαιρας ανεμελιάς που επικρατεί στη χώρα και προφανώς παρέσυρε, με τη βούλησή της ή όχι, την κυβέρνηση. Ωστόσο, η πραγματικότητα που εξακολουθούμε να βιώνουμε δεν επιτρέπει «ουφ, γλιτώσαμε». Τα καθημερινά κρούσματα είναι χιλιάδες, οι θάνατοι κυμαίνονται μεταξύ 70-90 περίπου, οι διασωληνωμένοι δεν υποχωρούν κάτω από τους 800, το σύστημα υγείας ζορίζεται σε μεγάλο βαθμό. Ταυτόχρονα παρατηρείται απροθυμία για εμβολιασμούς μεγαλύτερη του αναμενομένου. Το αλαλούμ περί του AstraZeneca έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά και συνεχίζει. Αναμενόμενη συνέπεια ο διάχυτος φόβος για πιθανές ή απίθανες παρενέργειές του, την ίδια ώρα που διαβεβαιώνεται ότι είναι ασφαλές.
Η αμφισβήτηση του AstraZeneca για λόγους ιατρικούς ή όχι ενίσχυσε αναμφίβολα την άρνηση απέναντι στην πανδημία και στο σύνολο των εμβολίων σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου το 30%-40% του πληθυσμού πιστεύει στους ψεκασμούς και δεν εμπιστεύεται την επιστήμη. Η απροθυμία τόσο πολλών να εμβολιαστούν αποτελεί συνέπεια και απόδειξη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να ξεκινήσει μια εκστρατεία εντατικής ενημέρωσης, για να ξεπεραστεί το πρόβλημα. Αν όμως με τόσα που έχουν γίνει, με τα κρούσματα του ιού να μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία, με τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας, με τις τόσες συζητήσεις και αναφορές καθημερινά, απαιτείται νέα εκστρατεία για να πειστούν να εμβολιαστούν οι υγειονομικοί και οι ηλικιωμένοι που κινδυνεύουν άμεσα, η αποτυχία της είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη…
Εκείνο που σίγουρα απαιτείται από την πλευρά των ειδικών, των υπουργών και των δημοσιογράφων είναι ο περιορισμός της χασμωδίας και η χρήση των αριθμών με ακρίβεια (π.χ. πόσοι εμβολιασμένοι και πόσοι ανεμβολίαστοι καταλήγουν) για να ξέρουμε ως πολίτες την εξέλιξη της πανδημίας, των εμβολιασμών και της αποτελεσματικότητάς τους. Οχι «ό,τι να ’ναι», όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Η αισιοδοξία και η χαλάρωση πρέπει να συμβαδίζουν με ακριβή στοιχεία και σαφήνεια!