Εχουμε χάσει ήδη όλοι αρκετό χρόνο. Αντιληφθήκαμε, γιατί είμαστε έξυπνοι, ότι χάνεται ευκολότερα απ’ ό,τι υπολογίζαμε. Τώρα, όμως, δεν έχω χρόνο να σκεφτώ. Περιορίζομαι στο να κάνω βόλτες σε μια ζωντανή πόλη και μου μοιάζει σύντομη η μέρα. Μπορείς να περπατήσεις παντού εάν δεν σε νοιάζει τι ώρα θα φτάσεις. Οι ώρες γλιστρούν ανώδυνα εκτός σπιτιού. Το μόνο που μοιάζει περίεργο είναι ότι φοράω παπούτσια. Τα βγάζω όταν μπαίνω σπίτι και τα τετραγωνικά μού ανήκουν. Βάζω μουσική και δεν με ρωτάει κανείς «τι θα φάμε;» ή «πού είναι ο νυχοκόπτης;». Τέρμα αυτά.
Το Λονδίνο έχει ξαναποκτήσει ρυθμό. Ο καλός καιρός βοηθάει και ο κόσμος δεν κρατιέται. Ολοι βρίσκονται στους δρόμους ψωνίζοντας και πίνοντας με παράλογη ενεργητικότητα. Σαν να μην έχουν ξαναψωνίσει ή πιει ποτέ στη ζωή τους παρόλο που καταλάβαμε ότι και στο σπίτι μπορείς να πιεις, πολύ. Στήθηκαν τραπέζια και καρέκλες στα πεζοδρόμια και δίνουν στην πόλη μια αίσθηση μεσογειακή. Εχουν ατονήσει όλα τα προβλήματα. Ισως το μοναδικό θέμα των Αγγλων αυτή την περίοδο είναι η έλλειψη του αλείμματος Marmite από τα σούπερ μάρκετ, καθώς οι κλειστές ζυθοποιίες δεν προμήθευαν το βασικό υλικό, τη μαγιά μπίρας. Ο Μπόρις λέει ότι τα εμβόλια βοηθούν αλλά οι αποστάσεις πρέπει να τηρούνται. Η ιστοσελίδα της κυβέρνησης έχει αναρτημένο ένα ενδιαφέρον στατιστικό. Το 91% του πληθυσμού αντιλαμβάνεται ότι η χαλαρότητα των μέτρων προϋποθέτει προσοχή αλλά μόλις το 33% έχει εμπιστοσύνη στους συνανθρώπους για την τήρηση των μέτρων ασφαλείας. Ποιος θα υπακούσει;. Ολοι θυμόμαστε το ντιλ που μας συμφέρει, την ανοσία της αγέλης.
Τα σχολεία άνοιξαν και ποτέ δεν έχω δει τόσο εκστασιασμένα πρόσωπα γονιών. Σπρώχνουν τα παιδιά στα σχολικά και στις εισόδους των τάξεων. Οι δάσκαλοι τα υποδέχονται διά ζώσης και μοιάζουν έντρομοι, ενώ οι γονείς είναι χαμογελαστοί και βιαστικοί. Η δασκάλα Ιστορίας αντικαταστάθηκε. Η προηγούμενη απολύθηκε εν μέσω τηλεκπαίδευσης, νόμιζε ότι είχε κλείσει τον ήχο αλλά δεν υπολόγισε σωστά και άκουσαν όλοι την άποψή της «δεν πληρώνομαι αρκετά για αυτή την γ*****λειά που κάνω». Συμφωνώ απολύτως, ένιωσα τον πόνο της. Ο δάσκαλος των αθλητικών την πρώτη μέρα τους στοίχισε και τους είπε: «Αγόρια, αν μου επιτρεπόταν, θα σας χαστούκιζα έναν έναν». Από εμένα, πάντως, έχει την άδεια.
Ο εγκλεισμός και η συνύπαρξη μετέτρεψαν νορμάλ γυναίκες σε σκληροπυρηνικές φεμινίστριες, τις μετριοπαθείς σε σουφραζέτες. Το να αγαπάς την οικογένειά σου δεν σημαίνει ότι πλεονεκτικά θέλεις όλο τους τον χρόνο. Το να γράφεις λίστες με ψώνια για τα γεύματα και την οργάνωση του σπιτιού δεν είναι το ίδιο με το να μαγειρεύεις τα γεύματα και να οργανώνεις όλη τη μέρα το σπίτι και το πρόγραμμα των παιδιών. Η νηφαλιότητα θα επιστρέψει με την ελπιδοφόρα διαπίστωση ότι μεμιάς πολλά από τα προβλήματα ψυχικής υγείας ακυρώνονται. Μια κατάσταση τα περιέγραφε, λεγόταν πλήξη του εγκλεισμού στο σπίτι με την οικογένεια.
Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη διαδραστικότητα· τη ζωντάνια και την αυθεντικότητα της ανθρώπινης επαφής. Το μυαλό δουλεύει καλύτερα με τη διέγερση που προκαλούν το διαφορετικό και το φρέσκο. Ο εγκλεισμός συρρίκνωσε και οριοθέτησε τη σκέψη, πόσο παραπάνω τη δημιουργική σκέψη. Εδώ και ένα χρόνο η τεχνολογία κάνει κουμάντο. Τα πρόσωπα όσων έβλεπα τόσους μήνες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μοιάζουν διαφορετικά, απογοητευτικά χωρίς τα φίλτρα. Η γυμναστική μπροστά από έναν υπολογιστή κατέστησε σαφές ότι εκτός από επιρρεπής στην κολακεία είμαι και βραδύνους. «Εξαιρετικά!» είπε η γυμνάστρια και το πήρα προσωπικά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι το μάθημα είναι μαγνητοφωνημένο. Οι αλγόριθμοι, βασισμένοι στις προκαταλήψεις προηγούμενων προτιμήσεων με την επωδό «εάν σου αρέσει αυτό θα σου αρέσει κι εκείνο», αναστέλλουν τις ενστικτώδεις επιθυμίες, τις πρωτοβουλίες, τη σύμπτωση. Το απροσδόκητο το οποίο μπορεί να μεταφράζεται σε μια ευτυχή συγκυρία μόνο «εκεί έξω» μπορεί να βρεθεί.
Χτυπάει το ξυπνητήρι και παράλληλα μια φωνή μού λέει: «Σήκω…, σειρά σου να πάρεις το τσάιλντ στο σχολείο». «Και χθες η δική μου σειρά ήταν», λέω νυσταγμένη. «Το ντιλ είναι ντιλ». «Δεν θυμάμαι πότε έγινε αυτό το ντιλ». «Είναι επειδή δεν ξέρεις να κάνεις ντιλ». Είναι επειδή εδώ και έναν χρόνο έχω παύσει να ακούω. Αλλά τώρα: «Διαφωνώ!». Μου ήρθε στο μυαλό η τέως σύζυγος του κληρονόμου Gucci. Η Patrizia Reggiani είχε πληρώσει το 1995 τον ιδιοκτήτη μιας πιτσαρίας για τη δολοφονία του. Αποφυλακισμένη πλέον διεκδικεί ό,τι είχε συμφωνηθεί στους όρους του διαζύγιου. Διατείνεται –οτιδήποτε κι αν μεσολάβησε– ότι «η συμφωνία είναι συμφωνία». Το βρίσκετε σωστό αυτό;
Ολη αυτή η περίπλοκη σκέψη στις 7 η ώρα το πρωί σημαίνει ότι χρειάζομαι αλλαγή παραστάσεων. Ολη η οργάνωση για ένα ταξίδι στο εξωτερικό, κλείσιμο εισιτηρίων, τεστ, συμπλήρωση εγγράφων, βαλίτσες, έλεγχοι, καθυστέρηση απογείωσης, παρατεταγμένη ουρά στα διαβατήρια, παραλαβή αποσκευών, εκνευρισμός, άφιξη στις 2 π.μ. Δίψα, κούραση, γκρίνια και παιδικά κλάματα στο αυτοκίνητο. Ολα αυτά ναι, αξίζουν!
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.