Ο δρόμος χωρίς επιστροφή

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ημέρα που ξημέρωσε χθες μπορεί να έχει θεωρητικά ιστορική αξία. Μπορεί, δηλαδή, να τη θυμόμαστε σαν την πρώτη μετά την εποχή της πανδημίας, καθώς ύστερα από έξι μήνες άνοιξαν και πάλι τα καφέ και τα εστιατόρια. Θα ακολουθήσουν, εκτός απροόπτου, τα σχολεία και μια σειρά από άλλες δραστηριότητες που παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στον «πάγο» (π.χ. γυμναστήρια). 

Η χώρα εισέρχεται σε μια νέα φάση κοινωνικής ζωής, που πιθανότατα δεν δικαιολογείται από το επιδημιολογικό φορτίο αλλά επιβάλλεται από την πραγματικότητα: οι συνέπειες ενός από τα μακροβιότερα lockdown στην Ευρώπη δεν μπορούν να αφομοιωθούν, τόσο σε οικονομικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Η επιτάχυνση των εμβολιασμών και η άνοδος της θερμοκρασίας μάς δίνουν μια δυνατότητα που δεν είχαμε πριν από τρεις μήνες. 

Από πολλές απόψεις, λοιπόν, έχουμε πάρει τον δρόμο χωρίς επιστροφή. Αν δεν επαληθευθεί κάποιο εφιαλτικά δυσοίωνο σενάριο, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε αυτό που κάνει και η υπόλοιπη Ευρώπη: να ανοίξουμε χωρίς να μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Εμείς, μάλιστα, λόγω της εξάρτησής μας από την τουριστική μας βιομηχανία, είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Αν κάτι δεν πάει καλά, θα πρέπει να πορευτούμε με το πανευρωπαϊκό μοντέλο. Ποιος τουρίστας θα έλθει σε μια χώρα με υψηλό αριθμό κρουσμάτων και γεμάτες ΜΕΘ; Και ποιος τουρίστας θα επιλέξει μια χώρα με κλειστά μπαρ και εστιατόρια;

Με λίγα λόγια, είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε. Να μην κάνουμε τα λάθη του περασμένου καλοκαιριού και να μην επιτρέψουμε στους λίγους να κάνουν τη ζημιά. Η μαζικοποίηση των εμβολιασμών είναι η απόλυτη μεταβλητή. Το μομέντουμ που δημιούργησαν οι τριαντάρηδες και οι σαραντάρηδες πρέπει να αξιοποιηθεί. Με μια υποσημείωση: αυτός που κάνει ένα εμβόλιο αναλαμβάνει μια ευθύνη. Το ίδιο κάνει και αυτός που επιλέγει να μην το κάνει. Ομως το ρίσκο όσων δεν εμβολιάζονται γίνεται αυτόματα και ρίσκο της κοινωνίας. Κι αυτό είναι πρόβλημα. Τα ποσοστά των εμβολιασμένων στις πιο εύθραυστες ηλικιακές ομάδες δεν θα πρέπει να μας ικανοποιούν. Εκεί παρουσιάζεται προς το παρόν μια «μαύρη τρύπα» που υπονομεύει τη συλλογική προσπάθεια. 

Πρέπει να σκεφτούμε τρόπους που θα υπερβαίνουν την ανησυχία και τον προβληματισμό μιας μερίδας πολιτών. Για το καλό όλων. Γιατί ήδη βαδίζουμε τον δρόμο χωρίς επιστροφή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή