Εδώ και αρκετό καιρό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στη μόνη στρατηγική που γνωρίζει. Αυτήν της έντασης. Πιστεύει πως έτσι φθείρει την κυβέρνηση και συσπειρώνει το κόμμα, αν και τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο.
Τώρα η ηγετική ομάδα τού κόμματος σχεδιάζει δύο μεγάλες μάχες. Αμεσα, αυτήν για τα εργασιακά, λίγο αργότερα, όταν λειτουργήσουν τα ΑΕΙ, για τον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη. Δύο μητέρες των μαχών. Το ερώτημα είναι γιατί συνεχίζει μια πολιτική που δεν αποδίδει; Γιατί επιμένει στη στρατηγική της έντασης, που συντηρεί το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο;
Προφανώς γιατί δεν γνωρίζει άλλη πολιτική. Η συναίνεση και το ήπιο πολιτικό κλίμα είναι άγνωστες πρακτικές για τον χώρο της Αριστεράς στην Ελλάδα. Μάλιστα, η ριζοσπαστική Αριστερά είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο αντιλαμβάνεται τη στρατηγική της έντασης σαν το εφαλτήριο για την επάνοδό του στην εξουσία. Παρουσιάζεται η εξής αντίφαση: ένα κόμμα που κυβέρνησε, δηλαδή ξέφυγε από τον χώρο της μικρής, σεχταριστικής γκρούπας, να ασκεί πολιτική διαμαρτυρίας, πολιτική «πεζοδρομίου».
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο ιστορικός πυρήνας του ποτέ δεν συμφιλιώθηκαν με το γεγονός πως το κόμμα τους έγινε κόμμα εξουσίας και ως εκ τούτου θα έπρεπε να εγκαταλείψει τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε όσο βολόδερνε στο 4%. Ενα κόμμα που μεγαλώνει αριθμητικά πρέπει να ενηλικιώνεται πολιτικά. Να αναβαθμίζει τα όπλα με τα οποία ασκεί την πολιτική του. Οι κραυγές και οι πορείες θα πρέπει να αντικατασταθούν από συγκεκριμένες προτάσεις που να δίνουν προοπτική στους πολίτες και όχι να τους γυρίζουν σαράντα χρόνια πίσω. Το να διαδηλώνεις και να συγκρούεσαι για να υπερασπιστείς καταστάσεις του παρελθόντος σε απομακρύνει από την τροχιά της εξουσίας. Οι πολίτες θέλουν όραμα και ελπίδα. Σήμερα θέλουν τα βήματά τους να συγχρονιστούν με αυτά των προηγμένων κρατών. Νομίζω πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δέσμια μιας παραδοσιακής λογικής και πρακτικής της Αριστεράς του περιθωρίου, αδυνατεί να συγκροτήσει έναν πειστικό πολιτικό λόγο και γι’ αυτό καταφεύγει στην πεπατημένη πολιτική του «πεζοδρομίου».
Κάποτε, στη δεκαετία του ’70, ο Λεωνίδας Κύρκος έλεγε πως το ΚΚΕ Εσωτερικού είναι «το μικρό κόμμα με τη μεγάλη γραμμή». Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποδείξει πως είναι το μεγάλο κόμμα με τη μικρή γραμμή.