Το Πάσχα, η άνοιξη, η φυγή από τις πόλεις προς το εξοχικό ή το χωριό –νόμιμη ή ημινόμιμη, πάντως αρκετά μεγαλύτερη απ’ ό,τι θα επέτρεπαν τα τηλεοπτικά «δρακόντεια μέτρα»–, το άνοιγμα της εστίασης, οι διαδημοτικές μετακινήσεις, το εμβολιαστικό πρόγραμμα, έστω κι αν απέχει πολύ από το επιθυμητό, όλα αυτά, συνεργώντας, άνοιξαν μια χαραμάδα στο αποπνικτικό κέλυφος της καραντίνας που, καίτοι μακρότατη, δεν απέτρεψε το θανατικό.
Μια χαραμάδα παρηγορητική, αφού μας επιτρέπει να δούμε λιγότερο γκρίζο το αύριο και κάπως φωτεινότερο το μεθαύριο· το φθινόπωρο δηλαδή, οπότε, κατά τους ειδήμονες, ενδέχεται να βγάλουμε τη μάσκα.
Μένουν όμως πολλά ώσπου η χαραμάδα να γίνει μεγάλο παράθυρο, έπειτα από ένα δεκαπεντάμηνο που πρόσθεσε βαρύτατο πένθος στην κοινωνία, περιέστειλε τις ελευθερίες της και διέλυσε τις οικονομικές αντοχές της. Αν δελεαστούμε από τις Σειρήνες, που επιμένουν στο μονότονο τραγούδι τους για διαφαινόμενη «έξοδο από το τούνελ», για τον «τελευταίο κάβο» που μόλις τον περάσαμε ή το «τελευταίο μίλι» που ήδη το μεσιάσαμε, είναι πιθανό να μη δούμε τη χαραμάδα να διευρύνεται σε παράθυρο αλλά να μετατρέπεται σε κερκόπορτα, που θα προσφέρει στον αόρατο εχθρό την ευκαιρία να απειλήσει τα μέχρι στιγμής οφέλη.
Ο ιός, επιβιωτικά πονηρότατος, εξακολουθεί να βρίσκεται λίγο πιο μπροστά από τις επιστημονικές επιτεύξεις και την κοινωνική άμυνα. Και πολύ πιο μπροστά από τις φανερές και αφανείς ανάγκες των πολιτικών, την ενοχλητικά αυτοεγκωμιαστική ρητορική τους και τους συχνά αντιφατικούς σχεδιασμούς τους. Αν, λ.χ., το «άνοιγμα στον τουρισμό» γίνει με καθοδηγητικό δόγμα το «άρον, άρον, άνοιξον αυτόν», δηλαδή με εθελότυφλη τήρηση των μέτρων, ώστε να πείσουμε περισσότερους Βόρειους απ’ όσους οι άλλες χώρες του Νότου, τότε την κερκόπορτα στο προσδοκώμενο «τείχος ανοσίας» θα την ανοίξουμε μόνοι μας. Εύλογο το οικονομικό άγχος, αν όμως μας εκβιάσει να πιστέψουμε πως ξεμπερδέψαμε με τον βραχνά και να κάνουμε σκόντο στην προφύλαξη, θα απειληθούμε από τέταρτο πανδημικό κύμα αντί να χαρούμε τα κύματα της θάλασσας.
Τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, η πολιτική ηγεσία οφείλει να είναι φειδωλή στον εκθειασμό των ικανοτήτων της και αυτοκριτική. Αν οι τεκμηριωμένες ενστάσεις για το ΕΣΥ ή για το αγχωμένο άνοιγμα του τουρισμού απαξιωθούν σαν «μικρόψυχες αντιπαραθέσεις» και «μίζερες προσεγγίσεις», κατά τους χαρακτηρισμούς του πασχαλινού πρωθυπουργικού μηνύματος, μόνον η αυταρέσκεια θα βγει κερδισμένη. Ουδείς άλλος.