Πάνω από δέκα hedge fund έχουν ήδη τοποθετηθεί στην ελληνική αγορά, ενώ άλλα, περισσότερα, ανιχνεύουν το επιχειρηματικό τοπίο για να εντοπίσουν επιχειρήσεις που να πληρούν τους όρους μιας ασφαλούς και επικερδούς τοποθέτησης. Παράλληλα, βρίσκονται σε εξέλιξη προγραμματισμένες επενδύσεις, ενώ αναμένεται με ενδιαφέρον, επιχειρηματικό και πολιτικό, η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών.
Τι συνέβη και η πατρίδα μας έγινε τόπος προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων; Γιατί μας αγάπησαν ξαφνικά αυτοί που πριν από τρία χρόνια μας προσπερνούσαν και μας υποβάθμιζαν; Νομίζω πως η Ελλάδα έπαψε να είναι χώρα επιχειρηματικού ρίσκου. Έπαψε να εκπέμπει αβεβαιότητα και αστάθεια. Δύο είναι οι λόγοι:
1. Στην διακυβέρνηση του τόπου βρίσκεται μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, με φιλελεύθερο πρωθυπουργό, με δεδηλωμένη την βούληση, urbi et orbi, να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις για να απαλλαγεί η Ελλάδα από τις αγκυλώσεις πολλών δεκαετιών. Μια κυβέρνηση που επιδεικνύει πρωτοφανείς πολιτικές αντοχές, αποτελώντας έναν παράγοντα ασφάλειας και σταθερότητας. Αυτό δηλαδή που επιθυμούν όσοι θέλουν να επενδύσουν τα κεφάλαια τους.
2. Η Ελλάδα, με πολλή δουλειά, από το 2013, έχει κτίσει ένα πλέγμα διεθνών σχέσεων, που με την πάροδο των ετών μετατράπηκαν, σήμερα, σε πολύμορφες και πολυδύναμες συνέργειες στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Έτσι, μπορεί και αντιμετωπίζει με αυτοπεποίθηση τις προκλήσεις που προέρχονται από την τυχοδιωκτική πολιτική της κυβέρνησης Ερντογάν—Μπαχτσελί. Η εκλογή του Τζο Μπάιντεν ήταν ένα δώρο στην εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας, καθώς θέτει όρια στις τουρκικές προκλήσεις. Πλέον ο Ερντογάν δεν μπορεί να σηκώνει το τηλέφωνο για να διευθετήσει τα προβλήματα του απευθείας με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Τώρα, μια φορά μίλησε μαζί του και αυτό έγινε για να ακούσει κακά μαντάτα. Η πατρίδα μας έχει στις οπισθοφυλακές της μιαν υπερδύναμη, κάτι που της προσδίδει ελευθερία και κυρίως ασφάλεια κινήσεων.
Όλα αυτά πώς μεταφράζονται στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο; Στην διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος πλήρους ηγεμονίας του άρχοντος μπλοκ εξουσίας. Η κυβέρνηση και ο ευρύτερος χώρος που την στηρίζει, έχουν μπροστά τους διαμορφωμένη μιαν ευνοϊκή κατάσταση, που μπορεί να ανατραπεί μόνον από την έλευση ενός μοιραίου και απρόοπτου γεγονότος. Κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία τους.
Η Αριστερά στην Ελλάδα δύο φορές άγγιξε την εξουσία. Την πρώτη, επειδή επέλεξε να την κατακτήσει με τα όπλα, απέτυχε. Την δεύτερη φορά, κινούμενη εντός των θεσμικών πλαισίων—άλλωστε δεν μπορούσε να πράξει και αλλιώς— την κατέκτησε. Και τις δύο φορές όμως οι συνθήκες ήταν έκτακτες. Η Κατοχή και τα μνημόνια. Με απλά λόγια, η Αριστερά σε συνθήκες ευημερίας, ανάπτυξης και κοινωνικής ομαλότητας, δεν μπορεί να βρει ευήκοα ώτα. Αποτελεί μια μειοψηφική έκφραση με ιστορικές, κυρίως, αναφορές. Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορεί να «ξεστοκάρει» παρωχημένες αντιλήψεις, γιατί δεν μπορεί να «ξεστοκάρει» ξεπερασμένες και φθαρμένες συμπεριφορές. Το «ξεστοκάρισμα» ιδεών και πρακτικών είναι μια σύνθετη διανοητική διαδικασία την οποίαν οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων της Αριστεράς βρίσκονται σε υποκειμενική αδυναμία να φέρουν σε πέρας.
Τούτων δοθέντων, η Ελλάδα μπορεί να βαδίσει με σταθερά βήματα προς την ανάπτυξη, καθώς αυτά τα βήματα τα υποστηρίζει μια πλατιά πολιτική και κοινωνική συμμαχία. Με την λήξη του υγειονομικού συναγερμού, ούριος άνεμος πνέει στα πανιά της πατρίδας μας.