Δεν είναι εύκολο να ακουστείς όταν φωνάζουν γύρω σου οι ντουντούκες. Η ηχορρύπανση, όμως, δεν φάνηκε να πτοεί τον Τσίπρα. Κάθε άλλο.
Φαινόταν να απολαμβάνει την εαρινή του επανεμφάνιση στον δρόμο – σε συνθήκες υγειονομικά πρόωρης αμεριμνησίας. Φαινόταν να την απολαμβάνει σαν να έμπαινε σε ένα παλιό στέκι ή σαν να φορούσε ένα παλιό μπλουζάκι, ή και τα δύο. Ο νεολαίος που έγινε πρωθυπουργός αναβαπτιζόταν στις καταβολές του.
Το ερώτημα είναι τι πολιτική απήχηση θα μπορούσε να έχει αυτή η αναδρομή στο συνδικαλιστικό παρελθόν του τέως πρωθυπουργού. Μπορεί να εμπνεύσει κάτι περισσότερο από τη νοσταλγία του στενού κύκλου των συντρόφων του – εκείνων που, ούτως ή άλλως, ζουν μέσα σε ένα θερμοκήπιο πολιτικής νοσταλγίας; Υπάρχει ακροατήριο που περιμένει να συναντήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του όπως τότε, στην πλατεία;
Στην αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται να πιστεύουν ότι μπορούν οι ίδιοι να διαπλάσουν αυτό το ακροατήριο – που δεν έστερξε να πυκνώσει τους σχηματισμούς των τριήμερων πρωτομαγιάτικων τελετών. Πολώνοντας προληπτικά, πριν καν από την κατάθεση του νομοσχεδίου, την αντιπαράθεση για τα εργασιακά, πιστεύουν ότι μπορούν να ετοιμάσουν ένα προνομιακό για τους ίδιους πεδίο, στο οποίο θα δώσουν και θα κερδίσουν «τη μητέρα των μαχών». Εξ ου τα πολεμικά προσκλητήρια και ο λυρισμός παλιάς μπροσούρας στις δηλώσεις για το «δικαίωμα στη ζωή» και στα πανό που έγραφαν ότι «μόνο τα ρολόγια δουλεύουν ασταμάτητα».
Με όρους πολιτικού μάρκετινγκ, θα έλεγε κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει έτσι να επαναλανσάρει τον εαυτό του, σπάζοντας τις πατέντες του ΚΚΕ στον τρόπο δράσης, αλλά και στο στυλ, υποκλέπτοντας τα παροιμιώδη «γρανάζια» που χωρίς τον εργάτη «δεν γυρνούν». Πρόκειται για ένα απόθεμα συμβόλων που οπωσδήποτε συγκινεί τον στενό πυρήνα των πιστών της Αριστεράς. Για το κόμμα, όμως, που κυβέρνησε επί πάνω από τέσσερα χρόνια και αποδοκιμάστηκε στις προηγούμενες εκλογές, το ζητούμενο, μάλλον, δεν είναι να πείσει τους ήδη προσηλυτισμένους.
Η πεζοδρομιαία διεκδίκηση της αριστερής παλινόρθωσης –με τους Τζουμάκα, Μωραΐτη και Ξενογιαννακοπούλου να προσθέτουν στην πομπή ανταύγειες πασοκοπαγανιστικού Χάλοουιν– σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαβάσει την εκλογική του αποδοκιμασία ως αίτημα για περισσότερη ριζοσπαστικότητα. Δύο χρόνια μετά, πολιτεύονται σαν να πιστεύουν ότι καταψηφίστηκαν επειδή η πλειοψηφία τούς βρήκε ανεπαρκώς αριστερούς. Πολιτεύονται σαν να έχουν εκτιμήσει ότι η σημερινή πλειοψηφία αναζητεί ένα ΚΚΕ-λάιτ.
Από όλα τα εργαλεία μετεκλογικής ανασύνταξης του κόμματός τους, ο Τσίπρας δεν διέθετε το πιο ισχυρό: την αλλαγή αρχηγού. Αφού δεν μπορούσε να ανασχηματίσει τον εαυτό του, του έμενε μόνον αυτό: να τον αναπαλαιώσει.