Στους εξωτερικούς χώρους η μετάδοση του ιού είναι 20 φορές μικρότερη από εκείνη σε εσωτερικούς, όμως όχι και μηδενική, ειδικά αν δεν τηρείται καμία απόσταση ασφαλείας. Η πλειονότητα των επιχειρηματιών υγειονομικού ενδιαφέροντος τηρεί τους όρους επανεκκίνησης, όμως μια άτακτη μειονότητα μετατρέπει, φουριόζα κι ασυγκράτητη, τη σημερινή λεπτή ροή ελευθερίας σε κρουνό, ήτοι ασφυκτικά τοποθετημένα τραπεζοκαθίσματα στον παραχωρηθέντα πρόσθετο δημόσιο χώρο.
Ευάρεστο κι ευφραντικό το παλκοσένικο του δρόμου από ένα υπαίθριο εστιατόριο ή καφενείο. Γι’ αυτό στέριωσαν τα τραπεζάκια έξω ακόμη και σε χώρες με ψυχρό κλίμα, ενώ με την πανδημία πλήθυναν. Στη Νέα Υόρκη, τα 1.023 προ κορωνοϊού υπαίθρια καφέ-εστιατόρια έγιναν 10.600. Ευλογία είναι το ραχάτι σε ανοικτό κοινόχρηστο χώρο – τη σανίδα ψυχολογικής σωτηρίας κατά τις ημέρες του λελογισμένου εγκλεισμού.
Η Ιστορία μετράει την ύπαρξη της υπαίθριας εστίασης με τη μεζούρα των αιώνων. Ανιχνεύεται σχεδόν από καταβολής εστιατορίων, που στη Δύση πρωτοεμφανίστηκαν κατά τη γαστρονομική παρισινή επανάσταση του 18ου αιώνα και στην Ανατολή κατά τον 12ο αιώνα (1100 μ.Χ.), σε κινεζικές πόλεις με πάνω από ένα εκατ. κατοίκους, σε πιάτσες διασκέδασης που εξυπηρετούσαν επαγγελματίες ταξιδιώτες και έμοιαζαν πολύ με τα τουριστικά κέντρα των πόλεων του 21ου αιώνα· το τελετουργικό λήψης παραγγελιών και σερβιρίσματος ήταν εντυπωσιακά όμοιο με το σημερινό. Τα περισσότερα, σύμφωνα με γκραβούρες της εποχής, είχαν τραπεζάκια έξω. Στη θερινή μεσογειακή Ευρώπη και στις ΗΠΑ (όπου τα έλεγαν κήπους της απόλαυσης και μετά πεζοδρόμια της χαράς) αναφέρονται από τα τέλη του 18ου αιώνα. Εκτοτε περικλείουν τους συνδαιτυμόνες σε μια κοινότητα αγαλλίασης, όπου διαγράφεται πρόσκαιρα η μνήμη των ωμών και ασύμμετρων δεινών, όπου το ξεδίπλωμα του εξωτερικού χώρου, ο ενωτικός αχός των ανθρώπινων, τα συναπαντήματα, οι κουβέντες, τα γέλια της σχόλης, ανυψώνουν την εμπειρία έως τον ουρανό.
Ομως μόλις άνοιξε η πρώτη θύρα. Η διορατικότητα μιας κοινωνίας βεβαιώνεται και από τον τρόπο που τηρεί την κλίμακα απελευθέρωσης, διαχειρίζεται τον ρυθμό επαναφοράς στην κανονικότητα. Εμείς ορίζουμε τις συντεταγμένες και του οφέλους και της απωλείας μας. Δείξαμε ότι μπορούμε και έτσι και αλλιώς. Σύντομα θα φανεί αν αυτή τη φορά η συντεταγμένη ελευθερία θα αποδώσει γλυκείς και υγιείς καρπούς ή η μονοτονία της παράβασης θα αποκαλύψει και πάλι το ίδιο αντιορθολογικό καταστροφικό σύμπαν.