Ακόμη και εκεί στην πρωτεύουσα θύμωσαν με τις ειδήσεις που τους έφθασαν από την επαρχία. Και αυτοί είναι Γάλλοι και ξέρουν τι θα πει πολιτισμός. Ως και το «Μεγαλύτερο σκουλήκι του κόσμου» του Γιαν Φαμπρ εξέθεσαν στο Λούβρο. Ως εκ τούτου, μόνο σεβασμό τους οφείλουμε. Oπου η φωνή της πρωτεύουσας έφθασε στην επαρχία μας με δύο άρθρα τα οποία στηλιτεύουν τη διάστρωση στην Ακρόπολη, γαλλιστί bétonisation. Το ένα στην έγκριτη «Φιγκαρό», το άλλο στη λιγότερο έγκριτη «Λιμπερασιόν». Και οι δύο ρεπόρτερ αναφέρουν ότι στην Ελλάδα έχει ξεσπάσει ένα είδος απελευθερωτικού αγώνα από όσους θέλουν να απαλλάξουν το μνημείο από τις βάρβαρες επεμβάσεις που έγιναν με μοναδικό στόχο την «εμπορευματοποίησή» του. Κατά διαβολική σύμπτωση ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν έχουν τη λεπτότητα να αναφέρουν ποια είναι η άποψη του κατ’ εξοχήν υπεύθυνου για το έργο, του Μανόλη Κορρέ. Σημειώνουν, απλά, χάριν αντικειμενικότητος, πως ο ίδιος δήλωσε «απολύτως ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα». Ο ένας, μάλιστα, ο ρεπόρτερ της «Λιμπερασιόν», αποκαλύπτει πως η απόφαση για το «μπετονάρισμα» ελήφθη όσο η χώρα μας ετοιμαζόταν για τον νέο «εγκλεισμό» της. Φθάνει μάλιστα να ζητήσει παρέμβαση του ΟΗΕ για τη σωτηρία του μνημείου παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Θυμίζω, απλώς, ότι ο Κ. Καραμανλής είχε αποκλείσει μετά βδελυγμίας τη συνδρομή διεθνών οργανισμών του τύπου Ουνέσκο στα έργα της Ακρόπολης. Αυτά ήταν υποχρέωση της Ελλάδας. Oπως αποδείχθηκε, είχε δίκιο.
Για το κύρος της «Λιμπερασιόν» δεν έχω να προσθέσω πολλά. Αρκεί να δει κανείς πώς παρουσίασε την καταστροφή της Αθήνας το 2008, τους Αγανακτισμένους, το μεταναστευτικό και την πενταετία Τσίπρα – Καμμένου. Η «Φιγκαρό» δεν είναι το ίδιο. Πλην όμως, διαβάζοντας το ρεπορτάζ, αντελήφθην ότι έχει κάνει πολλά βήματα στον αγώνα της προχειρότητας. Ξέρουμε, δα, πώς γράφονται αυτά τα ρεπορτάζ. Δεδομένου ότι σε κανένα από τα δύο ο ρεπόρτερ δεν καταγράφει ούτε με μια φρασούλα τις προσωπικές του εντυπώσεις, αμφιβάλλω αν επισκέφθηκαν την Αθήνα. Το πιο εντυπωσιακό δεν είναι οι δύο γαλλικές εφημερίδες. Oσο η «Γκάρντιαν» δεν έχει αποφανθεί, δεν μπορώ να αποφασίσω. Το πιο εντυπωσιακό είναι ο ενθουσιασμός που προκάλεσαν στους εγχώριους επικριτές του έργου.
Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι ανακαλύπτουν το νέο γκάτζετ της ορθοπολιτικής σκέψης, την «αποαποικιοποίηση» – «décolonisation» γαλλιστί. Πώς θα σταματήσουμε να βλέπουμε την Ακρόπολη μέσα από το βλέμμα των άλλων. Και ο τουρισμός είναι το ανώτατο στάδιο της αποικιοκρατίας. Γι’ αυτό, αντί για διαδρόμους και ασανσέρ, θα ήταν καλύτερο να οργανώνουμε επισκέψεις στην Ακρόπολη με «ρωσικά βουνά». Eτσι, τουλάχιστον, θα αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες στην προσέγγιση της ιερότητάς της.