Τι συμβαίνει στα εμβολιαστικά κέντρα και το προσωπικό που στελεχώνει την υποδειγματικά οργανωμένη επιχείρηση «Ελευθερία» έχει σκλαβώσει τα εκατομμύρια των Ελλήνων που τους έχει εμπιστευθεί; Γιατί στις αναρτήσεις που διαβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περισσεύουν ο ενθουσιασμός και η ευγνωμοσύνη για τους χιλιάδες ανθρώπους που υπηρετούν σε σχεδόν πολεμικές συνθήκες μια ιδιαιτέρως απαιτητική και σύνθετη διαδικασία; Δεν πρόκειται για δημόσιους λειτουργούς; Δεν αποτελούν, δηλαδή, τμήμα της κατασυκοφαντημένης δημόσιας μηχανής; Ή πρόκειται για «εξωγήινους» που θα εξαφανιστούν όταν με το καλό η πανδημία χάσει τη σημερινή της τρομακτική δυναμική, εξασθενήσει, και δεν θα έχουμε πια την ανάγκη τους;
Οι περισσότεροι από τους χαμογελαστούς συμπολίτες που μας υποδέχονται στα κέντρα υγείας της γειτονιάς, στα νοσοκομεία, αλλά και στα μεγάλα εμβολιαστικά κέντρα, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας: γιατροί, νοσηλευτές, προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Δίνουν μια μάχη υπέρ της κοινωνίας με αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα. Χωρίς μεμψιμοιρία και δεύτερες σκέψεις. «Μα θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς;», μπορεί να διερωτηθεί ο πιο κυνικός εαυτός μας. Η απάντηση είναι απλή: ναι, θα μπορούσαν. Δίπλα τους, εξάλλου, επιβιώνουν χρόνια τώρα δημόσιοι υπάλληλοι που αμαυρώνουν την εικόνα του δημόσιου λειτουργού: αγενείς, απρόθυμοι, απροκάλυπτα ακατάλληλοι για το πόστο που υπηρετούν.
Εχει χυθεί πολύ μελάνι για το δράμα του ελληνικού Δημοσίου. Η υγειονομική κρίση, όμως, στρέφει την προσοχή μας στους αφανείς ήρωες αυτής της πρωτοφανούς περιπέτειας και μας προσφέρει μια αναπάντεχη ευκαιρία: να μελετήσουμε από κοντά τις πολλαπλές ταχύτητες με τις οποίες δουλεύει η κρατική μηχανή. Από τον ψηφιακό μετασχηματισμό μέχρι τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που μας υποδέχονται στα εμβολιαστικά κέντρα, το ελληνικό κράτος επανασυστήνεται σε κουρασμένους και ιδιαιτέρως καχύποπτους πολίτες και τους κερδίζει. Υπάρχει εδώ μια υπεραξία που δεν έχουμε την πολυτέλεια να την πετάξουμε από το παράθυρο. Ακόμα περισσότερο: για μια κυβέρνηση που στέκεται ιδεολογικά με κριτικό τρόπο απέναντι στο «μεγάλο κράτος», η ευκαιρία είναι διπλή. Κραυγαλέα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος, όπως η τοποθέτηση άσχετων με το αντικείμενο διοικητών σε μεγάλα ή σε μικρά νοσοκομεία, πρέπει να κριθούν με ακόμη μεγαλύτερη αυστηρότητα στο νέο περιβάλλον. Η αξιοποίηση ημετέρων σε κρατικές θέσεις έχει πια βεβαιωμένο κόστος. Χρειαζόμαστε τους καλύτερους. Και η δοκιμασία του κορωνοϊού μάς αποκάλυψε κρυφές δυνάμεις που αγνοούσαμε. Ας πορευτούμε με βάση αυτή την πολύτιμη, νεοαποκτημένη γνώση.