Την απορία-ερώτηση του τίτλου τη συναντώ αρκετά τακτικά. Συνοδεύεται, δε, από την αυτονόητη διαπίστωση πως «κυβέρνηση είναι η Νέα Δημοκρατία, προς τα εκεί να στρέψετε την κριτική σας και τις υποδείξεις σας».
Εν μέρει, αυτοί οι φίλοι έχουν δίκιο. Ομως παραβλέπουν ή υποβαθμίζουν την ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τη συμπεριφορά και τις απόψεις των πρωτοκλασάτων στελεχών του. Αν αυτό το κόμμα βρισκόταν στο 10%, ουδείς θα ασχολείτο μαζί του. Θα το αγνοούσαμε, όπως συνέβαινε στη δεκαετία του 2000. Σήμερα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή είναι κόμμα εξουσίας. Και επειδή δεν απειλείται από κανέναν πολιτικό σχηματισμό αυτή η θέση του στην πολιτική σκηνή, είναι υπό προϋποθέσεις κυβέρνηση εν αναμονή. Eξ ορισμού, τα κόμματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εγγράφουν κυβερνητικές υποθήκες για το μέλλον, άμεσο ή απώτερο. Τούτων δοθέντων, έχουμε κάθε λόγο να παρακολουθούμε ανελλιπώς ό,τι αφορά αυτό το κόμμα.
Εκείνο που εμβάλλει σε ανησυχία όλους όσοι εξακολουθούμε να ασκούμε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως δεν διδάχθηκε από τα λάθη του. Δεν έκανε την αυτοκριτική του. Και όσες φορές την έκανε, κατέληξε σε λάθος συμπεράσματα. Μας είπαν τα στελέχη του πως η πρώτη φορά Αριστερά δεν κατέλαβε όλους τους αρμούς της εξουσίας, πως ήταν επιεικής προς το παλιό πολιτικό σύστημα και τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς, καθώς θα κάνουν εκκαθαρίσεις των θυλάκων που προβάλλουν αντιστάσεις στο πρόγραμμα του κόμματος, εννοώντας προφανώς τη Δικαιοσύνη και τις Ανεξάρτητες Αρχές.
Εις επίρρωσιν των ανωτέρω, θα αναφερθώ στην πρόσφατη ομιλία της κ. Αχτσιόγλου. Η κ. Αχτσιόγλου είναι μια νέα πολιτικός που διαθέτει το τεκμήριο της σοβαρότητος, κάτι σπάνιο για τα στελέχη αυτού του χώρου. Και όμως δήλωσε με απόλυτη φυσικότητα πως «η κανονικότητα ποτέ δεν είναι η ευκαιρία για την Αριστερά». Αυτό, βέβαια, είναι γνωστό. Η Αριστερά σε περιόδους ευμάρειας και πλούτου δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Θα περιμέναμε, ωστόσο, ένας νέος άνθρωπος να είχε μια διαφορετική αντίληψη για την πολιτική και την Αριστερά, πιο σύγχρονη, απαλλαγμένη από τα δόγματα ενός απλοϊκού μαρξισμού. Λοιπόν, πώς να μην ασχοληθούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Πώς να μην επισημάνουμε τους κινδύνους που θα προκύψουν από μια επάνοδό του στην εξουσία;