Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Ολίβια Μέσερ, όμως, είχε φτάσει στα όριά της. Επί μήνες κάλυπτε ανελλιπώς το θέμα της χρονιάς, την πανδημία της COVID-19. Η συνεχής έκθεσή της σε ιστορίες απώλειας της στέρησε σταδιακά τη δυνατότητα να νιώθει χαρά, έφερε στην επιφάνεια παλιότερα ψυχικά της τραύματα, την κατέβαλε τόσο πολύ ώσπου παραιτήθηκε από τη δουλειά της. Χρειαζόταν μία παύση.
Οπως διαπίστωσε αργότερα, δεν ήταν η μόνη που αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα. Πιο έμπειροι συνάδελφοί της, από τους New York Times μέχρι το WIRED, το Vice και το Slate, της μίλησαν για τις δικές τους δυσκολίες. Κατάκοποι από τις απαιτήσεις αυτής της πρωτόγνωρης χρονιάς, ορισμένοι αισθάνονταν λες και τους είχαν απομυζήσει.
Δικαιολογείται ένας δημοσιογράφος να μιλήσει για «burn out» τη στιγμή που άλλες ομάδες επαγγελματιών όπως οι γιατροί, οι νοσηλευτές και το υπόλοιπο προσωπικό των νοσοκομείων βρίσκονται καθημερινά στις επάλξεις και δίνουν τη μάχη κατά της πανδημίας; Δεν θα έπρεπε ένας δημοσιογράφος «να έχει πιο γερό στομάχι»; Αλλωστε η έκθεση στον ανθρώπινο πόνο και στην απόγνωση είναι συχνά μέρος της δουλειάς. Πώς γίνεται να παραπονιέται τη στιγμή που άλλοι άνθρωποι έμειναν άνεργοι, ενώ αυτός συνέχισε να εργάζεται απρόσκοπτα; Εύλογα ερωτήματα, τα οποία όμως δεν μειώνουν την ειλικρίνεια ή τη βαρύτητα όσων εκμυστηρεύθηκαν η Μέσερ και οι συνάδελφοί της.
Στις ΗΠΑ, σε ορισμένες δημοσιογραφικές σχολές παρέχονται χρήσιμα εφόδια σε όσους εκτίθενται σε τραυματικά γεγονότα. Δίνονται συμβουλές για το πώς θα προσεγγίσουν με σεβασμό και διακριτικότητα τον συγγενή ενός θύματος, κάποιον ασθενή, έναν συνάνθρωπο ο οποίος βρίσκεται σε δεινή θέση. Παράλληλα προσφέρονται οδηγίες αποφόρτισης και διαχείρισης άγχους, ώστε να προληφθούν ή να αντιμετωπιστούν οι όποιες περιπτώσεις συναισθηματικής εξάντλησης.
Κάποια στιγμή πρέπει να διεξαχθεί και στην Ελλάδα μια αντίστοιχη συζήτηση – όχι μόνο για το θέμα της πανδημίας. Το 2015 και το 2016, κατά την περίοδο των μεγάλων προσφυγικών αφίξεων και ναυαγίων στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, φωτορεπόρτερ έβλεπαν να ξεβράζονται στις ακτές πτώματα παιδιών. Το 2018 στη φωτιά της Ανατολικής Αττικής δημοσιογράφοι περιδιάβαιναν επί εβδομάδες στα καμένα μιλώντας με πυρόπληκτους, αναμοχλεύοντας ασύλληπτες οικογενειακές τραγωδίες. Μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά (ακόμη κι αν δεν αφορά το ευρύ κοινό) θα μπορούσε να λειτουργήσει καθαρτήρια ή και διδακτικά για να αποφευχθούν στο μέλλον λάθη κατά την προσέγγιση μιας πηγής. Οσο κι αν αισθανόμαστε αλώβητοι, κανείς δεν είναι φτιαγμένος από ατσάλι.