Το αίτημα για επιστροφή στην κανονικότητα δεν είναι αμιγώς κοινωνικό ή οικονομικό. Είναι σε τελική ανάλυση πολιτικό, καθώς καθορίζει τις συνειδήσεις των πολιτών και τις πολιτικές συμπεριφορές τους. Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι ένα αίτημα με σαφέστατο ιδεολογικό πρόσημο. Ολοι όσοι αγωνιούν για να επανέλθει η ζωή τους στα φυσιολογικά επίπεδα, χωρίς τους περιορισμούς, ουδόλως ενδιαφέρονται αν με αυτόν τον τρόπο αμβλύνεται η διάθεσή τους για ταξικούς αγώνες, γιατί ποτέ η ταξική πάλη δεν αποτελούσε τη βασική προτεραιότητά τους. Αυτό που ενδιέφερε και ενδιαφέρει τους κανονικούς ανθρώπους είναι να έχουν την υγεία τους πάνω απ’ όλα –όπως λέμε–, να κερδίζουν τη ζωή τους με τη δουλειά τους, εάν υπάρχει η δυνατότητα να αποταμιεύουν ή να αποκτούν περιουσία. Σε γενικές γραμμές είναι υπέρμαχοι του τριπτύχου, που τόσο χλευάστηκε από τη θολοκουλτούρα της Μεταπολίτευσης: «ησυχία – τάξη – ασφάλεια». Σε αυτές τις τρεις λέξεις συμπυκνώνεται η υπεράσπιση του τρόπου ζωής που χαρακτηρίζει τις ανοικτές κοινωνίες. Τις κοινωνίες της ελεύθερης αγοράς και της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Οι πολίτες για να δημιουργήσουν και να απολαύσουν τους κόπους τους πρέπει να κινούνται σε ένα ασφαλές και σταθερό κοινωνικό περιβάλλον, χωρίς αναταράξεις και χωρίς πολιτικές εντάσεις. Γι’ αυτούς τους απλούς ανθρώπους, που δεν ανήκουν σε «φωτισμένες πρωτοπορίες», η μεγάλη αναταραχή δεν είναι θαυμάσια κατάσταση. Απεναντίας, αποτελεί κίνδυνο για να κυλήσει προς τα κάτω το επίπεδο της ζωής τους. Ο φυσιολογικός άνθρωπος, αυτός που δεν είναι ποτισμένος με τον ταξικό φθόνο, δεν ενδιαφέρεται να κοντύνει αυτούς που είναι οικονομικά και κοινωνικά πιο ψηλά από αυτόν, αλλά να προσπαθήσει, δουλεύοντας, να βελτιώσει τη δική του θέση. Και αυτή η προσπάθειά του μπορεί να αποδώσει μόνο σε συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας και πολιτικής σταθερότητας, μέσα στο οικονομικό καθεστώς της ελεύθερης οικονομίας. Δεν χρειάζεται κάποιος να κατέχει ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις ή να έχει εντρυφήσει στις πολιτικές επιστήμες για να αντιληφθεί όλα τα παραπάνω. Αρκεί να μην έχει τυφλωθεί από το ταξικό μίσος, γιατί τότε δεν θα επιδιώξει να καλυτερεύσει τη δική του θέση, αλλά να καταστρέψει αυτούς που βρίσκονται κοινωνικά πάνω από αυτόν. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που την κανονικότητα την ξορκίζουν οι έμποροι του ταξικού μίσους και ούτε είναι τυχαίο ότι την υπερασπίζονται οι «νοικοκυραίοι».