Ελάχιστη πολιτική σημασία έχει η άποψη του συμβούλου του πρωθυπουργού περί τα οικονομικά Αλ. Πατέλη για τα διδακτορικά και τους κατόχους τους στο πλαίσιο της αγοράς εργασίας. Κάτοχος διδακτορικού ο ίδιος από αμερικανικό πανεπιστήμιο πρώτης γραμμής, τη διατύπωσε πριν από αρκετό καιρό με τρόπο περίπλοκο, κάποιος την ανέσυρε τώρα για πολιτική εκμετάλλευση εντελώς ανούσια, με αποκλειστικό στόχο να προκληθεί θόρυβος εις βάρος της κυβέρνησης και ειδικά του πρωθυπουργού. Και αν μένει κάτι από αυτό, είναι μόνον ως μάθημα για όσους σε δημόσια θέση θεωρούν καθήκον τους να ανταποκρίνονται σε κάθε ερώτημα, πρόσκληση και μιντιακό μέσο.
Φυσικά, κυριολεκτικά μηδαμινής σημασίας είναι και οι αντιδράσεις από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ στις απόψεις Πατέλη για τα διδακτορικά και τους κατόχους τους. Γιατί, ως κόμμα και ως άτομα, οι περισσότεροι έχουν αποδείξει περίτρανα και ποικιλοτρόπως ότι δεν έχουν καμία σχέση με την εκπαίδευση και με την αριστεία σε όλες τις βαθμίδες της. Μικρή είναι επίσης η σχέση πολλών από αυτούς με την αγορά εργασίας και τη διοίκηση, όπως φάνηκε από τη θητεία τους στην εξουσία.
Τούτων λεχθέντων, το «επεισόδιο» Πατέλη προσφέρει ευκαιρία για αναφορά στα διδακτορικά που δίδονται και παίρνονται στην Ελλάδα μας. Που σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ίσως στην πλειονότητά τους, είναι απλές εκθέσεις ιδεών χωρίς να πληρούν τις προϋποθέσεις που οφείλει να έχει μια διδακτορική διατριβή. Δηλαδή την έρευνα, την πρωτοτυπία, την επιστημονική καθοδήγηση, τους επιστημονικούς κανόνες, τη σωστή διατύπωση με παραπομπές και χωρίς ίχνη αντιγραφής από δημοσιευμένες εργασίες. Εύκολα διαπιστώνεται σήμερα μέσω του Διαδικτύου η λογοκλοπή. Αρκεί οι καθηγητές που προσφέρουν αφειδώς διδακτορικά διπλώματα σε κάποια ελληνικά πανεπιστήμια και σχολές να αντιληφθούν ότι οι διευκολύνσεις, τα χατίρια και η αδιαφορία έχουν και ακαδημαϊκά όρια…
Απαιτεί προσήλωση, χρόνο και κόπο η απόκτηση ενός «κανονικού» διδακτορικού. Συνήθως δεν χρειάζεται και δεν κρίνει την πορεία ενός ανθρώπου στην αγορά εργασίας, στη λεγόμενη πιάτσα. Αντιθέτως, είναι απαραίτητο για όσους θέλουν να ακολουθήσουν ακαδημαϊκή καριέρα και, βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να εμβαθύνουν γιατί έχουν το πραγματικό ενδιαφέρον. Οπως υπάρχουν και κάποιοι που προσανατολίζονται στην έρευνα επειδή ψυχολογικά φοβούνται την αγορά εργασίας. Εδώ όμως έχει ανακύψει μια άλλη κατηγορία. Εκείνων που επιζητούν το διδακτορικό «α λα γκρέκα», για να πάρουν πόντους ανέλιξης στη δημοσιοϋπαλληλία!
Αποτελεί «πολυτέλεια», πάντως, η συζήτηση περί διδακτορικών. Προηγούνται προβλήματα της εκπαίδευσης όπως ότι (α) στα σχολεία δεν προάγονται η συνεργασία σε ομάδες, η δημόσια έκθεση και παρουσίαση με κατανοητή διατύπωση, η κριτική και αναλυτική σκέψη, (β) λίγοι, σχετικά, νέοι ακολουθούν θετικές επιστήμες ή διαθέτουν ψηφιακές δεξιότητες, (γ) «στα ελληνικά πανεπιστήμια οι φοιτητές μαθαίνουν τεχνολογία που ο πλανήτης έχει εγκαταλείψει εδώ και 20 χρόνια». Τα είπαν πολύ καλά στην περασμένη «Καθημερινή της Κυριακής» οι κ. Μ. Βερέμης και Γ. Χατζηγεωργίου, μεταξύ άλλων. Αλλά το ερώτημα ποιοι θα διδάξουν στα παιδιά αυτά που λείπουν, παραμένει.