Μέχρι πριν όχι και τόσο πολλά χρόνια, αν τολμούσες να βγάλεις λέξη υπέρ του Ισραήλ, αυτομάτως σου χορηγούσαν ανθρωπιστική θεραπεία. Πώς είναι δυνατόν να υπερασπίζεσαι τους σιωνιστές, τους στρατοκράτες, που καταπιέζουν τον παλαιστινιακό λαό; Δεν βλέπεις ότι σκοτώνουν παιδιά; Δεν ήταν ζήτημα πολιτικής το παλαιστινιακό. Ηταν εξαρτημένο αντανακλαστικό. Το Ισραήλ είχε πάντα άδικο. Το Ισραήλ ήταν ο θύτης. Και εμείς οι Ελληνες είμαστε πάντα με τα θύματα. Για μια ακόμη φορά ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν φιλιόταν με τον Αραφάτ, είχε βρει τον τρόπο για να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές της συλλογικής μας ψυχής. Εκτός αυτού, το Ισραήλ ήταν η αιχμή του δόρατος του ιμπεριαλισμού στον αραβικό κόσμο. Και εμείς ήμασταν τότε με τους Σοβιετικούς αντιιμπεριαλιστές. Ο Αβραάμ Γεοσούα με είχε ρωτήσει αν όντως πιστεύουμε ότι οι Ισραηλινοί είναι τόσο αιμοβόροι ώστε να κτυπούν και να σκοτώνουν παιδιά. Μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί οι Παλαιστίνιοι βάζουν στην πρώτη γραμμή τα παιδιά τους; Και γιατί εγκαθιστούν τα εργαστήρια παραγωγής και εκτόξευσης των ρουκετών τους δίπλα σε νοσοκομεία ή σε σχολεία; Η Ελλάδα έζησε τη λάιτ εκδοχή της ανθρωπιστικής προπαγάνδας πέρυσι στον Εβρο, με τις κακοποιημένες «μωρομάνες». Το παλαιστινιακό για δεκαετίες ολόκληρες υπήρξε η λυδία λίθος της ελληνικής προοδευτικής συνείδησης. Και όχι μόνο. Το Ισραήλ το καταδίκαζαν και όσοι, αν και δεν αισθάνονταν αριστεροί, αισθάνονταν αρκούντως αντισημίτες επειδή ήσαν Ελληνες με το «άλφα κεφαλαίο», που λένε.
Από το 1948 έως σήμερα το Ισραήλ ζει και αναπτύσσεται σε εχθρικό περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον που δεν διεκδικεί απλώς την υφαλοκρηπίδα του. Θέλει να το σβήσει από τον χάρτη. Το εντυπωσιακό είναι ότι, παρ’ όλα αυτά, το Ισραήλ κατάφερε να είναι μία από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη και, αν και σε διαρκώς εμπόλεμη κατάσταση, μια δημοκρατία που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις δημοκρατίες της Δύσης. Μέσα σε αυτές τις δεκαετίες έχει κάνει την εμφάνισή του το επιθετικό Ισλάμ, αυτό που επιθυμεί να εκφράσει πολιτικά ο Ερντογάν και μέρος του οποίου είναι η Χαμάς, που κυβερνά τους Παλαιστίνιους, μια τρομοκρατική οργάνωση που στηρίζει την τυραννία της στην ανώμαλη κατάσταση του λαού της.
Η στάση της Ελλάδας απέναντι στο Ισραήλ έχει αλλάξει από τότε. Πλην ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται, που οργανώνει εκδηλώσεις συμπαράστασης στη Χαμάς. Ομως οι υπόλοιποι δεν πρέπει να αρκεστούν στη συγκυρία. Δεν φθάνει ο κοινός αντίπαλος, ο Ερντογάν και τα σχέδιά του. Η Ελλάδα και το Ισραήλ, δύο σύγχρονα κράτη που γεννήθηκαν από τους δύο αρχαιότερους πολιτισμούς της Δύσης, έχουν πολλά να μοιραστούν. Αφού απαλλαγούμε από την αντισημιτική σκουριά, ας δουλέψουμε για να μετατρέψουμε τη σχέση αυτή από συγκυριακή σε στρατηγική.
Η σκουριά του αντισημιτισμού
2' 5" χρόνος ανάγνωσης
