Το 1959 η Αμερική είχε συγκλονιστεί από τη δολοφονία μιας τετραμελούς οικογένειας αγροτών στο Κάνσας. Οι δολοφόνοι πίστευαν, λανθασμένα, ότι στο σπίτι υπήρχε ένα χρηματοκιβώτιο με 10.000 δολάρια. Η αστυνομία διαπίστωσε ότι από το σπίτι δεν είχε κλαπεί τίποτε. Η πρώτη εκτίμηση ήταν πως είχαν να κάνουν με κάποιον ψυχοπαθή. Την υπόθεση περιγράφει ο Τρούμαν Καπότε σε ένα από τα αριστουργήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας, το «Εν ψυχρώ». Οι έρευνές του κράτησαν μια πενταετία και το βιβλίο δημοσιεύθηκε μετά την εκτέλεση δι’ απαγχονισμού των δύο δολοφόνων. Και αυτό που το κάνει συναρπαστικό είναι το «Εν ψυχρώ». Κανείς από τους δύο δολοφόνους δεν είχε ψυχολογικό πρόβλημα. Είχαν οργανώσει μια επιχείρηση. Ηθελαν τα 10.000 δολάρια, δεν τα βρήκαν, αλλά παρ’ όλα αυτά σκότωσαν για να μην αφήσουν μάρτυρες. Οι δύο ήρωες του Καπότε άφησαν εποχή διότι εμφανίσθηκαν σε μια εποχή που η Αμερική πίστευε πως η ψυχανάλυση μπορεί να ερμηνεύσει την ανθρώπινη συμπεριφορά και να τη θεραπεύσει. Μην ξεχνάμε ότι το «Ψυχώ» του Χίτσκοκ βγαίνει το 1960. Ο Καπότε αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται να κουβαλάς ανεπούλωτα ψυχολογικά τραύματα για να σκοτώσεις. Μπορεί να σκορπίσεις τον θάνατο κάνοντας ψυχρούς υπολογισμούς, ως κοινός επαγγελματίας.
Το «Εν ψυχρώ» του Καπότε το θυμήθηκα με αφορμή το αποτρόπαιο έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Κυρίως, δε, ως απάντηση σε όσους θυμήθηκαν την επαναφορά της θανατικής ποινής. Αυτή δεν εμπόδισε τους δολοφόνους του Κάνσας, όπως και δεν κατάφερε να εξαλείψει το έγκλημα από το ανθρώπινο τοπίο. Από αρχαιοτάτων χρόνων, που λένε. Απλώς, επανέρχεται μαζί με τον θυμό και την απελπισία που μας προκαλεί ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα. Αν με ρωτήσετε, θα σας πω ότι κατά βάθος ελπίζω οι δολοφόνοι να μη συλληφθούν ζωντανοί. Ομως και τα ισόβια είναι ικανή ανταπόδοση. Αρκεί να είναι ισόβια και να μην πέσουν στην μπακαλική της νομοθεσίας. Θα φανεί.
Επαγγελματίες, προφανώς, δολοφόνησαν την Καρολάιν εν ψυχρώ, προφανώς. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του συζύγου μιλούσαν σπαστά ελληνικά. Είναι τμήμα του εισαγόμενου εγκλήματος; Κάποια στιγμή θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και χωρίς ιδεοληπτικές αγκυλώσεις για το εισαγόμενο έγκλημα, για τις δεκάδες συμμορίες διαφόρων εθνικοτήτων που περιφέρονται ανά την επικράτεια. Οπως και για τις σχέσεις της βαριάς εγκληματικότητας με την ελαφριά, με αυτόν τον αποτυχημένο που τον έχουν συλλάβει 100 φορές ή τον αγανακτισμένο που μαχαίρωσε τον άνθρωπο επειδή του ζήτησε να μην κάνει φασαρία. Και τέλος να αποφασίσουμε αν θέλουμε αστυνομία. Διότι τη μια λέμε ότι μας ενοχλεί η συνεχής παρουσία της και την άλλη φωνάζουμε γιατί δεν βρίσκεται παντού και πάντα. Και όλα αυτά να τα συζητήσουμε, ει δυνατόν, εν ψυχρώ.