Σε μια προσπάθεια οργάνωσης μιας νέας ζωής, η ανθρωπότητα περιμένει να δει αν θα υπάρχει ξέσπασμα δραστηριοτήτων. Αυτό που πιθανώς θα βιώσει ο άνθρωπος είναι η σαφής ένταξη σε μια νέα εποχή, αλλά με τάση αμφίσημη και αντιφατική. Με ορμή για ανακατάληψη του οικείου και με απροθυμία για επιστροφή στα ίδια. Μια οξύμωρη καμπή.
Σε επίπεδο προσωπικό, αυτό συντελείται με δύο τρόπους. Από τη μία με απότομη επέκταση της ιδιωτικής σφαίρας στον δημόσιο χώρο και από την άλλη με σταδιακή εξωτερίκευση των νέων ιεραρχήσεων που συντελέστηκαν στον κάθε άνθρωπο εσωτερικά στη διάρκεια της πανδημίας. Σε κοινωνικό επίπεδο, η «επιστροφή» έρχεται να κατοικήσει ένα δημόσιο χώρο απονομιμοποιημένο για καιρό. Οι ίδιες οι πόλεις μοιάζουν να περνούν σε μια νέα περίοδο αυτοπροσδιορισμού.
Η πόλη στη μετά COVID εποχή θα ενσωματώσει τον συσχετισμό ιδιωτικού και δημόσιου, παλαιού και νέου, όπως αυτός θα αποκτά μορφή και λειτουργία. Γράφτηκαν αναλύσεις για τη θεαματική στροφή του κόσμου μετά το 2022, κατ’ αντιστοιχία του 1919 ή του 1945. Είναι πιθανώς άστοχο και ιστορικά έωλο να επιχειρήσει κανείς τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις και παραλληλισμούς, όμως αν υπάρχει χωρίς αμφιβολία μία κοινή συντεταγμένη, είναι η πρόωρη γήρανση του χθες.
Αυτή η αίσθηση της εγκάρσιας τομής στον προσωπικό και ιστορικό χρόνο θα προσδώσει πιθανώς στα δικά μας χρόνια αυτό το εκτόπισμα ενός ηρωικού περάσματος. Το 1921 ένιωθαν το 1918 πολύ μακρινό. Το 1946 η σκιά του 1944 ήταν ήδη χωμένη στο απώτερο χθες. Σήμερα, η καθημερινότητα του 2019 μοιάζει παράδοξη, βιωμένη από άλλους. Αυτή η προσμέτρηση του χρόνου σε επίπεδο εσωτερικό στον κάθε άνθρωπο χωριστά θα πάρει σχήμα στον κοινωνικό χώρο, θα βρει αντανάκλαση στο συλλογικό βίωμα, θα καταγραφεί στο ιστορικό αποτύπωμα. Η ιδιότητα του ανθρώπου να βιώνει τη ζωή ως όργανο της Ιστορίας δεν τυχαίνει σε κάθε γενιά.
Υπήρξαν γενιές που πολέμησαν δύο φορές, υπήρξαν γενιές αμάχων που βίωσαν καταστροφές, όλα τα παιδιά και οι έφηβοι που γεννήθηκαν στον Μεσοπόλεμο μεγάλωσαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα, οι καταστροφές συντελούνται σιωπηλά, με ρωγμές σε κάποιες οικογένειες, με τριγμούς στο συνολικό κοινωνικό υπόδειγμα. Οι κραδασμοί σπρώχνουν την κοινωνία προς μιαν άλλη κατανόηση του χρόνου, σε μια διαφορετική αποδοχή της ατομικότητας στο σύνολο.
Σε κάθε περίπτωση, η δεκαετία του 2020 θα είναι μια δεκαετία μεγάλων μεταβολών και ισχυρών μετατοπίσεων.