Στις 17 Μαΐου 1944 άρχισε τις εργασίες της, σε ορεινό θέρετρο του Λιβάνου, η τριήμερη σύσκεψη όλων των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας για να συναποφασίσουν για το μεταπελευθερωτικό καθεστώς. Το κλίμα που επικρατούσε στην κατεχόμενη Ελλάδα το αποτύπωσε στην ομιλία του ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου. «Σφάζουν οι Γερμανοί, σφάζουν τα τάγματα ασφαλείας, σφάζουν και οι αντάρται». Είχε προηγηθεί τον Απρίλιο η στάση στη Μ. Ανατολή στρατιωτών και βαθμοφόρων που επρόσκειντο στο ΕΑΜ, η οποία κατεστάλη μεν, αλλά βάρυνε το κλίμα, που το επιδείνωσε κι άλλο η είδηση της δολοφονίας του Ψαρρού. Από μερίδα ιστορικών θεωρήθηκε πως η σύγκληση του συνεδρίου ήταν μια προσπάθεια των Βρετανών να παγιδέψουν το ΕΑΜ και την ηγεσία του ΚΚΕ σε μια διαδικασία που δεν αποτύπωνε τον διαμορφωμένο συσχετισμό των δυνάμεων στην κατεχόμενη Ελλάδα. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος είχε άλλες επιλογές; Μπορούσε να μη συμμετάσχει; Την άνοιξη του 1944, ο Σιάντος και ο Ιωαννίδης προσπαθούσαν να αποκρυπτογραφήσουν την πολιτική της Μόσχας, ώστε να μην αποστούν από αυτήν. Εκείνη την περίοδο, ενώ ήταν γνωστό πως η ναζιστική Γερμανία τελικά θα ηττάτο, ήταν άγνωστος ο χρόνος και άγνωστη η έκταση της ήττας. Ο κύριος φόβος των Σοβιετικών ήταν μια ξεχωριστή ειρήνη των Αμερικανοβρετανών με τον Χίτλερ. Ως εκ τούτου, η βασική προτεραιότητα του Στάλιν ήταν η πάση θυσία διατήρηση της αντιφασιστικής συμμαχίας και η εξομάλυνση καταστάσεων που προκαλούσαν τριβές μεταξύ των συμμάχων.
Μέσα σε αυτό το διεθνές περιβάλλον, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είχε περιθώρια να μη συμμετάσχει στο συνέδριο του Λιβάνου. Θα την κατηγορούσαν ότι τορπιλίζει την προσπάθεια για εθνική ενότητα. Αλλωστε, οι σοσιαλιστές σύμμαχοι του ΚΚΕ στο ΕΑΜ ήταν υπέρ των συναινετικών λύσεων και είχαν προειδοποιήσει την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος πως μονομερείς ενέργειες θα σήμαιναν τη διάλυση της εαμικής συμμαχίας.
Ετσι η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ που συμμετείχε στο συνέδριο προσυπέγραψε την καταδίκη του κινήματος της Μ. Ανατολής, ενώ δεν ικανοποιήθηκαν οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις της για τα υπουργεία στην κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας. Γι’ αυτό και οι οργανώσεις του ΚΚΕ αποδοκίμασαν αυτή τη συμφωνία.
Η συμφωνία του Λιβάνου και αυτή της Καζέρτας έθεσαν τις βάσεις για να ακολουθήσει η Ελλάδα μια πορεία εντελώς διαφορετική από αυτήν που ακολούθησε.