Εντάξει η Γεννηματά. Δικαιολογείται να αγωνίζεται για τη μουσειολογία, στην αρμοδιότητα της οποίας έχει προ πολλού υπαγάγει το κόμμα της. Τα ελατήρια όμως της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, για τη στάση τους στο αντάρτικο της Ηλείας δεν είναι ούτε καν κατ’ επίφασιν ακαδημαϊκά.
Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ δέχθηκε την περασμένη εβδομάδα κλιμάκιο των εξεγερμένων τοπικών φορέων, που ζητούν να μείνουν ως έχουν τα τμήματα Μουσειολογίας Πύργου και Γεωπονίας Αμαλιάδος. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πλειοδότησε, επιλέγοντας ως πρώτο σταθμό της μεταπανδημικής του εξόρμησης την Ηλεία, γι’ αυτήν ακριβώς την ιδιαιτερότητα: επειδή εκεί εκδηλώνεται το πρώτο μέτωπο ενός πολέμου που μπορεί να εξελιχθεί στη μεγάλη πολιτική σύγκρουση του επόμενου φθινοπώρου.
Από αυτήν την άποψη, της αντιπολιτευτικής δολιοφθοράς, Τσίπρας και Γεννηματά φαίνεται να οσμίζονται σωστά την ευκαιρία. Οι βουλευτές της συμπολίτευσης ψήφισαν την καθιέρωση της ενιαίας βάσης εισαγωγής –«βάση του 10» για τους φίλους– επειδή ένιωθαν ότι έτσι συντονίζονται με τον αποτροπιασμό της εκλογικής τους πελατείας, που έφριττε βλέποντας τα παιδιά (των άλλων) να περνούν στο πανεπιστήμιο με λευκή κόλλα ή σχεδόν. Ψήφισαν τη βάση, αλλά δεν είχαν συνείδηση ότι το σύστημα αυτό θα οδηγήσει de facto σε κλείσιμο τμημάτων.
Πώς θα αντιδράσουν οι ψηφοφόροι, που αξίωναν αυστηρότερη είσοδο στα ΑΕΙ, όταν θα δουν τα δικά τους παιδιά να κόβονται; Πώς θα αντιδράσουν οι τοπικές κοινωνίες, που φιλοξενούν τμήματα τα οποία θα απομείνουν χωρίς φοιτητές, όταν θα δουν τις δικές τους σχολές να κλείνουν;
Στον εκπαιδευτικό χώρο έχουν ξεκινήσει εξεγέρσεις για πολύ λιγότερο τολμηρά εγχειρήματα. Γι’ αυτό και τα δίδυμα ένστικτα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ οδηγούν από νωρίς τις κομματικές ηγεσίες στην πλευρά που θα εκμεταλλευθεί την καύσιμη ύλη υπερασπιζόμενη το status quo.
Σε αυτή την αντιπαράθεση η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίζει ότι θα βρει συντεταγμένες τις δικές της δυνάμεις. Ούτε μπορεί εύκολα να προσδοκά σε άμεση αναγνώριση της μεταρρυθμιστικής ρώμης της από την κοινωνική πλειοψηφία. Το μπλοκ του εκπαιδευτικού λαϊκισμού –που τάσσεται υπέρ της διατήρησης του συστήματος, το οποίο στήθηκε για να διανέμει χαρτιά με σφραγίδα πτυχίου σαν πελατειακό συνάλλαγμα– βρίσκει έρεισμα στην κουλτούρα της πανεπιστημιακής «αποκατάστασης».
Η κυβέρνηση δεν θα αναμετρηθεί απλώς με τον κυνισμό της τσιπρικής αντιπολίτευσης, ούτε μόνο με τοπικιστικές καθηλώσεις. Θα αναμετρηθεί πρωτίστως με μια στρεβλή, αυτοκαταστροφική νοοτροπία που ταυτίζει την «προκοπή» με το πανεπιστήμιο – και ας μην πρόκειται για κανονικό πανεπιστήμιο· και ας έχει μόνο την ταμπέλα. Ακόμη και αν οι ταμπέλες ξεκαρφωθούν, αυτή η αλλαγή θα φέρει άμεσα μόνο πολιτικό κόστος. Πράγμα που επιβεβαιώνει τη σημασία της.