Θα μπορούσε να αισθάνεται και κολακευμένη. Θα μπορούσε η Θεοδώρα Τζάκρη να εκτιμήσει το γεγονός ότι για πρώτη ίσως φορά στα κοινοβουλευτικά χρόνια η Βουλή συνεδριάζει επί ημέρες απλώς για να γράψει το υστερόγραφο μιας παρορμητικής βουλευτικής δήλωσης.
Χάρη στη δήλωση Τζάκρη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να καταργήσει τους όρους στην άσκηση του δικαιώματος ψήφου των εκτός επικρατείας εκλογέων, η κυβέρνηση πήρε μια νομοθετική πρωτοβουλία όχι τόσο για να νομοθετήσει, όσο για να εκθέσει τη βουλευτή και το κόμμα της. Πήρε την πρωτοβουλία με τη βεβαιότητα ότι δεν θα συγκεντρωνόταν η απαιτούμενη από το Σύνταγμα πλειοψηφία των 200. Αντί ενός καταγγελτικού δελτίου Τύπου –και του φεστιβάλ βορίδειου σαρκασμού που θα ακολουθούσε στα τηλεπαράθυρα– χρησιμοποιήθηκε ως σκηνή για την παράσταση των συριζαϊκών αντιφάσεων το Κοινοβούλιο.
Το εγχείρημα βεβαίως πέτυχε. Πασχίζοντας να καμουφλάρει την εκλογική της φοβία, η αξιωματική αντιπολίτευση υπεραντέδρασε, αυτοενοχοποιούμενη με μια «αντιπρόταση» απροσχημάτιστα αντισυνταγματική: να μη μετράει καν η ψήφος των ψηφοφόρων του εξωτερικού στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Καταφεύγοντας στην παραβίαση της ισότητας της ψήφου, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτέθηκε. Από τη συζήτηση εκτέθηκε όμως και η συμπολίτευση, που εμφανίσθηκε να ζητεί την άρση των ρυθμίσεων που η ίδια είχε φέρει προς ψήφιση πριν από ένα χρόνο. Εντάξει, έπρεπε να βρεθεί συμβιβασμός. Αλλά από τότε φαινόταν πώς η φόρμουλα του συμβιβασμού ακύρωνε τον σκοπό της ρύθμισης – και ας κατέληξαν να την ψηφίσουν 288 βουλευτές.
Το θέαμα θα έπρεπε να θησαυρισθεί στην ταινιοθήκη του πολιτικού σουρεαλισμού: Ο πρώην υπουργός, που είχε εποπτεύσει και εισηγηθεί τον συμβιβασμό, κατήγγελλε από το βήμα της Βουλής τις κακοτεχνίες του, ενώ επαιρόταν ταυτόχρονα για την επίτευξή του. Μπράβο μας, αλλά λάθος μας.
Το μακρύ κοινοβουλευτικό σχόλιο για τη δήλωση της Τζάκρη κατέληξε, έτσι, να έχει απονομιμοποιητικό αποτέλεσμα: κατέληξε να δυσφημεί το πολιτικό σύστημα, εμφανίζοντάς το ανίκανο να συνεννοηθεί ακόμη και στα θεμελιώδη του Συντάγματος.
Το τεκμήριο του θεσμικού βραχυκυκλώματος είναι ότι μόλις 120 εκλογείς που κατοικούν στο εξωτερικό έχουν δηλώσει συμμετοχή στο ισχύον σύστημα, που υποτίθεται ότι τους διευκολύνει να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Μόλις τόσοι έχουν την πρόθεση να υποστούν τη «διευκόλυνση» του γραφειοκρατικού καψονιού για να ασκήσουν ένα δικαίωμα που, αν έχουν τα χρήματα να έρθουν στην Ελλάδα, θα ασκήσουν με απλή επίδειξη της αστυνομικής τους ταυτότητας.
Χρειάζεται, λένε, επικοινωνιακή καμπάνια για να πεισθούν οι Ελληνες του εξωτερικού. Καμπάνια για τι; Για να διαφημιστούν τα εμπόδια; Για να γίνει η νομοθετημένη αποθάρρυνση πιο αποθαρρυντική;