Από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές και βρέθηκε στην αντιπολίτευση, σχεδόν μόνιμο θέμα των συναδέλφων που καλύπτουν τις δραστηριότητές του είναι η αναζήτηση της πολιτικής και της αντίστοιχης γραμμής που θα τον επαναφέρουν σε τροχιά αξιόπιστης διεκδίκησης της εξουσίας. Προφανώς, αυτό απασχολεί ιδιαίτερα την ηγεσία του, κάτι απόλυτα φυσιολογικό στη ζωή των κομμάτων. Αλλωστε, αυτά υπάρχουν στις δημοκρατίες με βασική επιδίωξη να κυβερνήσουν.
Ταυτόχρονα, είναι σαφές ότι από τις εκλογές και έως σήμερα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει καταφέρει να βρει βηματισμό ώστε να εκλαμβάνεται από το εκλογικό σώμα ως αξιόπιστη επιλογή για να κυβερνήσει πάλι τη χώρα. Με λίγα λόγια, η σημερνή κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει απειλητικό αντίπαλο –τουλάχιστον προς το παρόν, αλλά και στο ορατό πολιτικό μέλλον– και το γεγονός αυτό οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, αν όχι κυρίως, στις κραυγαλέες (κυριολεκτικά) αδυναμίες της ηγεσίας και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Που, εξαιτίας των προσωπικών μικρών δυνατοτήτων τους, μπορούν να απευθύνονται μόνο σε βάση ειδικών προδιαγραφών, άρα αδυνατούν αντικειμενικά να τη διευρύνουν περιορίζοντας την «ό,τι να ’ναι» αντιπολίτευση.
Η αδυναμία άσκησης μιας διαφορετικής, λιγότερο λαϊκίστικης και επομένως πιο αποδοτικής αντιπολίτευσης χαρακτηρίζει κατ’ αρχάς τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα· που πολύ συχνά αποκαλύπτει ένα μέγεθος άγνοιας και έλλειψης γενικής παιδείας, η οποία δεν κολακεύει –για να το πούμε κομψά– έναν αρχηγό κόμματος εξουσίας και, πολύ περισσότερο, έναν πρωθυπουργό. Τελευταίο παράδειγμα η επίσκεψή του στην Ακρόπολη, προκειμένου να επιθεωρήσει τον χώρο, αφού προηγουμένως τον επέλεξε για πεδίο αντιπολίτευσης. Η δημοσιοποίηση της στιχομυθίας του με την υπουργό Πολιτισμού αποκάλυψε ασχετοσύνη επί θεμάτων που ο ίδιος επέλεξε να προβάλει. Το χειρότερο είναι ότι για άλλη μία φορά επιβεβαιώθηκε πόσο «γυμνός» είναι «ως βασιλιάς» και, παράλληλα, την πλήρη ανυπαρξία συμβούλων δίπλα του για να τον «ντύνουν» κατά περίπτωση, ώστε να μην εκτίθεται. Το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει καθημερινά από τοποθετήσεις και δηλώσεις ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ επί παντός επιστητού, πέρα από τις επιλογές και τις «γκάφες» του αρχηγού. Που σημαίνει ότι οι πολιτικές αδυναμίες τους βρίσκονται στο DNA τους και αυτός είναι βασικός λόγος που δεν μπορούν να μεγαλώσουν τον χώρο επιρροής τους. Η κυβέρνηση έχει αναμφίβολα περιορίσει αυτό τον χώρο ασκώντας αισθητή κοινωνική πολιτική την περίοδο της πανδημίας, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αρα θα πρέπει να συμβούν πράγματα και θαύματα, για να ανακάμψει στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Κάποιοι αναφωνούν συχνά «Θεέ μου, από τι μας γλίτωσες», φέρνοντας στη μνήμη τις συμπεριφορές και τις επιδόσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΑΝΕΛ. Από την άλλη πλευρά, η ύπαρξη μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης με τόσο τρανταχτές και μάλλον αθεράπευτες αδυναμίες δεν είναι κάτι υγιές. Είναι αρκετοί οι πολίτες, περιλαμβανομένων δημοσιογράφων, που ασυνείδητα ή συνειδητά «συγχωρούν» λάθη και παραλείψεις της σημερινής κυβέρνησης, προκειμένου να μην προσφέρουν «πόντους» σε τέτοια αντιπολίτευση.