Την περασμένη Πέμπτη, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δέχτηκε στο γραφείο του τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των υπαλλήλων στο υπουργείο Εργασίας. Προτού καν τους ακούσει, συμφώνησε μαζί τους, ότι το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας δεν πρέπει να μετατραπεί σε ανεξάρτητη αρχή, όπως προβλέπει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Γιατί; Είναι λάθος ένα σώμα που ελέγχει τους εργοδότες να αυτονομηθεί από τη βούληση του εκάστοτε υπουργού; Είναι μήπως και αυτό μέτρο «νεοφιλελεύθερο»; Οχι. Το ΣΕΠΕ δεν πρέπει να γίνει ανεξάρτητη αρχή γιατί, όπως είπε ο Τσίπρας, «έχουμε υπερπληθώρα ανεξάρτητων αρχών». Εχουμε, δεν θέλουμε.
Το επιχείρημα χαρακτηρίζει μια αντιπολίτευση που δεν κομίζει πάντα τις δογματικές αποσκευές της. Μπορεί να αντιπολιτεύεται και χωρίς αυτές. Κι έτσι, αυτομάτως, μπορεί να αντιτάσσεται σε όλη την γκάμα ακόμη και των μη ιδεολογικών ζητημάτων: στην επίστρωση του Ιερού Βράχου· στη διευκόλυνση της ψήφου των εκλογέων που κατοικούν εκτός Ελλάδος· στη συγχώνευση του τμήματος Γεωπονίας Αμαλιάδας.
Μπανάλ, όσο και οι δημοσκοπήσεις, που δυο χρόνια τώρα μετρούν την περιθωριοποίησή της, η αντιπολίτευση αυτή ελεεινολογείται από τη μονότονη επωδό ότι «είναι δώρο στον Μητσοτάκη» και «έλλειμμα για τον τόπο». Ο τόπος, λέει το κλισέ, έχει ανάγκη από αντιπολίτευση.
Αν το κλισέ είναι πάντα η απολίθωση λίγης, ξεχασμένης αλήθειας, στην περίπτωση της ξεκούδουνης αντιπολίτευσης η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί στους κινδύνους για την ωφελούμενη, υποτίθεται, κυβέρνηση.
Εχοντας διανύσει ένα χρόνο κατά τον οποίο άλλαξαν όλα εκτός από τη σχετικά άνετη υπεροχή της, η κυβέρνηση νιώθει, δικαίως, τα χέρια της λυτά. Καμία αντίσταση δεν φαίνεται ικανή να την εμποδίσει. Πράγμα που σημαίνει ότι τίποτε δεν μπορεί να τη σταματήσει από το να κάνει λάθος.
Εδώ δικαιώνεται το κλισέ της λάθος αντιπολίτευσης. Η πίεση που δέχεται η πλειοψηφία είναι μόνο σκανδαλοθηρικού τύπου. Στην όντως πολιτική, η αντιπολίτευση πιέζει κυρίως υπέρ της αδράνειας. Αποτέλεσμα;
Κανείς δεν θα ελέγξει τον υπουργό Εσωτερικών που ζητάει πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης για να δώσει μπόνους στους υπαλλήλους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κανείς δεν θα ελέγξει την υπουργό Παιδείας εάν υποκύψει στην κεντρική αλλαγή κυβερνητικών προτεραιοτήτων και αναβάλει (πάλι) την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Κανείς δεν θα ασκήσει κριτική στο υπουργείο Εργασίας επειδή «παγώνει» ψηφισμένες ρυθμίσεις για τις συντάξεις χηρείας. Κανείς δεν θα ζητήσει τον λόγο από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, εάν διαιωνίζει αστυνομία δύο ταχυτήτων προσλαμβάνοντας στο άψε-σβήσε ειδικούς φρουρούς, επειδή δεν μπορεί να περιμένει τους αποφοίτους των αστυνομικών σχολών.
Ακόμη και αν κάποτε η κυβέρνηση αρχίσει να αισθάνεται ευάλωτη, η κριτική θα την ωθεί προς την ακινησία και στην πελατειακή υποτροπή. Στην καλύτερη περίπτωση, θα μονοπωλεί τη σκηνή. Και θα κινδυνεύει να υπνωτιστεί από τον αντίλαλο του μονολόγου της.
Σκοτοδίνες
Δεν μπορεί να μην το είχε υπολογίσει. Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να μην είχε μετρήσει τι αντίκτυπο θα είχε η αναφορά του στο 2015 ως «σκοτεινό διάλειμμα» στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αδικαιολόγητη. Σε μια εκδήλωση εθνικής εμβέλειας, για την επέτειο των σαράντα ετών από την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα, η πρωθυπουργική αποστροφή έμοιαζε με αχρείαστη ανάσυρση του νταουλιού από τον πάτο της συλλογικής μνήμης. Ηταν, όπως το διατυμπάνισε η αξιωματική αντιπολίτευση, «διχαστική».
Πρόκειται όμως για ένα διχασμό που δεν μπορεί παρά να διαπερνά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, εσωτερικά. Διότι, ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα προσβάλλεται από την ετυμηγορία περί σκοτεινού 2015; Ο ΣΥΡΙΖΑ του «Οχι»; Ή ο ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ είχε εκμαιεύσει το «Οχι», έσπευσε να το ενταφιάσει, προτού καν το βγάλει από το μαιευτήριο;
Ποιο 2015 θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει στην κομματική του κληρονομία; Το πρώτο μισό του αντιευρωπαϊκού πυρετού; Ή το δεύτερο του ευρω-ρεαλισμού;
Αυτός, ναι. Είναι ένας ενεργός διχασμός.
Ψυταλλειοκρατία
Στα λύματα της ελληνικής ελίτ ανιχνεύονταν ανέκαθεν πολύ υψηλές συγκεντρώσεις κυνικού φορτίου.