Μόνικα Χριστοδούλου: Διπολισμοί

Μόνικα Χριστοδούλου: Διπολισμοί

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μόνικα Χριστοδούλου: Διπολισμοί-1«Welcome everybody!». Καθισμένη στο πιάνο, με τη μεσολάβηση ενός χρυσού μικροφώνου, η Μόνικα απευθυνόταν αμέριμνη στο κοινό που μόλις είχε απαντήσει στο πρώτο της τραγούδι με ένα παγερό χειροκρότημα. Από την πρώτη νότα φαινόταν ότι η συνάντηση της περφόρμερ με αυτό το κοινό δεν θα εκπληρωνόταν.

Αυτός που σκέφτηκε να τυλίξει τη Μόνικα στο πρωτόκολλο του εορτασμού της 40ής επετείου από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, συστήνοντάς τη βιαίως στην ενεή πολιτική, στρατιωτική και πολιτειακή ηγεσία, μάλλον απεργάστηκε μια φάρσα. Μάλλον ήθελε, αγνοώντας τις παρενέργειες, να εμβολιάσει με την αισθητική της Γιουροβίζιον το ευπαθές κοινό της Αθηναϊκής Λέσχης.

Τα κύματα του μίνι πολιτισμικού σοκ διαπέρασαν και την ίδια την τραγουδίστρια, που έχασε κάποια στιγμή τα λόγια της, για να τα ξαναβρεί στην επίκληση προς τον «μαέστρο» («δώσε μαέστρο μια πενιά, μια γιορτινή, μια λεβεντοπενιά»).

Η εκδήλωση δεν θα είχε βγει από τα όρια της απαρατήρητης εθιμοτυπίας, αν η αντιπολίτευση δεν είχε αλιεύσει από την ομιλία Μητσοτάκη την αναφορά στο 2015 ως «σκοτεινό διάλειμμα» στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ο πρωθυπουργός, είπαν, ήταν διχαστικός. Λίγες ώρες πριν από τον διχασμό, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλούσε στην κοινοβουλευτική του ομάδα για «ιδιότυπο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» μνημονεύοντας τον χιπ χόπερ Μιθριδάτη: «Και το Σύνταγμα, ένα όνομα απλά σε μια πλατεία».

Με φόντο αυτόν τον διχασμό για το ποιος πρωτοδιχάζει, θα μπορούσε κανείς, παίζοντας, να δει επί σκηνής ένα ποπ δίπολο: από τη μία, στην πλευρά του πάλαι ποτέ «Ναι», το βουγιουκλάκειο νάζι της Μόνικας, να φουσκώνει την τσιχλόφουσκα μιας ανέφελης κανονικότητας. Και από την άλλη, σαν απόπειρα ταρίχευσης των συναισθημάτων του ματαιωμένου «Οχι», η παρλάτα της βεβιασμένης αγανάκτησης του Μιθριδάτη να στήνει με τσεκουρωμένες ρίμες την παράγκα μιας δυστοπίας.

Από τις ομόλογες προσπάθειες πολιτικοποίησης καμία δεν δικαιώνεται. Η Μόνικα επελέγη, μάλλον, ως εξωστρεφής και ευρωπρεπής. Η ελαφρότητα, όμως, εξαέρωσε το μήνυμα προτού καν αρθρωθεί. Ο Μιθριδάτης επιστρατεύθηκε ως κράχτης της καταγγελίας, που «αρέσει στη νεολαία». Παράγει όμως έναν αντίλαλο από το ψεκασμένο υβρεολόγιο που συνιστά την μπαναλιτέ των κοινωνικών δικτύων. Κανένα πολιτικό μάρκετινγκ, όσο επιδέξιο και αν είναι, δεν μπορεί να λανσάρει αυτούς τους αντίπαλους αισθητικούς συντηρητισμούς ως κάτι «νέο».

Οι αποτυχημένες αναπαραστάσεις δείχνουν τι (δεν) έχει απομείνει από την τομή του 2015. Από τη μία, εκδηλώνεται η φαντασίωση της χώρας ως απέραντο παραλιακό ξαπλωστράδικο για ψηφιακούς νομάδες. Και από την άλλη, η δαιμονοποίησή της ως ξέφραγης αρένας μιζέριας και μπαχαλοσπαραγμού. Η πραγματική χώρα δεν αντέχει τόση ζάχαρη. Ούτε τόσο δηλητήριο. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή