Χθες, η αξιωματική αντιπολίτευση έκανε «θεσμική παρέμβαση» για την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων (το πιεσόμετρο πρέπει πάλι να φταίει για την υψηλή πίεση). Μετά ζήτησε την παραίτηση ενός υπουργού και υπέβαλε ερώτημα στη Βουλή για τις δηλώσεις μιας αποτυχούσης πολιτεύτριας περί τριχοφυΐας.
Χθες, η επικεφαλής της ελάσσονος αντιπολίτευσης αναρωτήθηκε από το βήμα της Βουλής εάν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη «είχε εκεχειρία» με το οργανωμένο έγκλημα.
Χθες, το πρωθυπουργικό γραφείο μοίρασε καρτ ποστάλ από την Αστυπάλαια: ο πρωθυπουργός στους ανεμόμυλους· ο πρωθυπουργός στο κάστρο των Γκουερίνι. Προτού μιλήσει για το πρότζεκτ της ηλεκτροκίνησης στο νησί, ο Μητσοτάκης πήγε σε ένα εργαστήριο που εξάγει παξιμαδάκια ζυμωμένα με «χλωρή» –νωπό τυρί– και ντόπια ζαφορά. Και έταξε μείωση του ΦΠΑ.
Το δείγμα είναι λειψό. Δεν δίνει, όμως, μόνο το ύφος μιας τυχαίας ημέρας. Αποτυπώνει μάλλον το ύφος της μεταβατικής συγκυρίας. Στο τέλος της πανδημικής περιπέτειας, η μία πλευρά της σκηνής πουλάει εφιάλτες· και η άλλη πουλάει όνειρο. Η αντιπολίτευση δίνει την εντύπωση ότι μόνο στην πόλωση μπορεί να βρει λόγο ύπαρξης. Γι’ αυτό προσπαθεί όχι να δώσει φωνή σε υπαρκτές κοινωνικές εντάσεις, όσο να τις εκμαιεύσει «από τα πάνω».
Ο επικοινωνιακός αντίλογος της κυβέρνησης έχει κάτι από το τουριστικό μάρκετινγκ της χθεσινής περιοδείας. Ελλάδα, χώρα του φωτός. Ανοίξαμε και περιμένουμε τουρίστες, νομάδες, επενδυτές.
Πίσω από την καρτ ποστάλ, η κυβέρνηση καλείται να απεξαρτήσει την αγορά από τις κρατικές ενέσεις. Στο τέλος της αποσωλήνωσης θα φανεί και η πραγματική ζημιά – οι πραγματικές απώλειες σε θέσεις εργασίας.
Ταυτόχρονα, καλείται να απεξαρτήσει και ορισμένους υπουργούς της που βολεύτηκαν στον ρόλο του επιδοτούντος από τον νέο κρατισμό. Καλείται τουλάχιστον να χαλιναγωγήσει εκείνους που, παρασυρμένοι από τη πανδημική αναστολή των δημοσιονομικών περιορισμών, αρχίζουν ήδη να υπόσχονται μπόνους και συνθήκες μακάριας τηλε-αργίας στο Δημόσιο.
Η ιστορική ευκαιρία για την οποία μιλούν και ξαναμιλούν ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του δεν ορίζεται μόνο από τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, ούτε μόνο από τον δημοσκοπικό αέρα που έχει η κυβέρνηση για να διαπλεύσει το δεύτερο ήμισυ της θητείας της.
Συστατικό της «ευκαιρίας» είναι και η συλλογική ψυχολογία μετά το lockdown. Πρόκειται για ένα παράθυρο ευφορίας που μπορεί να κάνει τις φωνές της καταγγελίας να ηχούν παράταιρες, αλλά δεν θα μετουσιωθεί αυτομάτως σε πολιτικό καύσιμο. Είναι ένα σπάνιο άυλο κεφάλαιο, που θα σπαταληθεί γρήγορα εάν παρασύρει πρώτους εκείνους που καλούνται να το μετουσιώσουν.