Εν μέσω διακινούμενων από το Βελιγράδι φημών και δηλώσεων Σέρβων αξιωματούχων περί επικείμενης αναγνώρισης του Κοσόβου από την Ελλάδα, ο Νίκος Δένδιας μεταβαίνει σήμερα στην Πρίστινα. Αφορμή για την τροφοδοτούμενη από τον Σέρβο πρόεδρο Βούτσιτς φιλολογία υπήρξε η δήθεν αναβάθμιση του εμπορικού γραφείου του Κοσόβου στην Αθήνα σε πρεσβεία.
Αυτό δεν συμβαίνει. Κανένα διπλωματικό καθεστώς δεν χορηγήθηκε στην κοσοβαρική αντιπροσωπεία, απλώς της δόθηκε η δυνατότητα επικοινωνίας της με τη Διεύθυνση Βαλκανικών Υποθέσεων (Α3) του ΥΠΕΞ, μια καθαρά γραφειοκρατική διαδικασία. Τουλάχιστον αυτό μεταδίδεται από ελληνικής πλευράς. Αλλά γιατί θα πρέπει η Αθήνα να δίνει λογαριασμό στον πρόεδρο Βούτσιτς για τους χειρισμούς της στην εξωτερική πολιτική της, ακόμη και αν αυτοί αφορούν το Κόσοβο, για το οποίο ο Σέρβος ηγέτης είναι γνωστό ότι «παζαρεύει» στο παρασκήνιο;
Οι Ελληνες πληρώσαμε ακριβά την άκριτη και συναισθηματική (υπο)στήριξή μας στα σερβικά συμφέροντα κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους αιματηρούς πολέμους, στο όνομα της Ορθοδοξίας και της α λα καρτ φιλίας. Στο όνομα αυτής της (μονομερούς) «φιλίας», ο Μιλόσεβιτς αναγνώρισε τη σημερινή Βόρεια Μακεδονία με το τότε συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», όταν η Αθήνα έδινε μάχη διεθνώς για να το εμποδίσει, γιατί αυτό επέβαλλαν τα συμφέροντά του. Τον ισλαμιστή ηγέτη Ταγίπ Ερντογάν έχει αναδείξει σε στρατηγικό εταίρο της Σερβίας ο λαλίστατος πρόεδρος Βούτσιτς, ξεχνώντας προφανώς τα σερβικά καλέσματα προς τους ομόδοξους Ελληνες να πολεμήσουμε από κοινού για εμποδίσουμε τη δημιουργία ισλαμικού τόξου με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας. Προφανώς αυτό υπαγορεύουν τα συμφέροντά τους. Ε, λοιπόν, και η ελληνική πλευρά είναι καιρός να ενεργήσει με γνώμονα το εθνικό της συμφέρον και να πάψει να γίνεται «ουρά» των Σέρβων κάθε φορά που χρειάζονται συμμάχους για την προώθηση των σχεδιασμών τους στη Βαλκανική. Δεν γνωρίζω τι θα κουβεντιάσει με τους Κοσοβάρους σήμερα ο Νίκος Δένδιας, αλλά δεν πιστεύω ότι η Αθήνα θα αναγνωρίσει το Κόσοβο χωρίς να έχουν εκλείψει οι λόγοι (Κυπριακό) που επέβαλαν τη μέχρι τώρα στάση της και, κυρίως, εάν δεν βρεθεί αμοιβαία (Πρίστινας – Βελιγραδίου) αποδεκτή λύση ως προς το οριστικό καθεστώς. Δεν πρέπει η Ελλάδα να γίνει και πάλι μέρος του προβλήματος, αυτή τη φορά του Κοσόβου, όπως έγινε στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας επιλέγοντας να συμπαραταχθεί τότε με τον Μιλόσεβιτς και βάζοντας απέναντί της, χωρίς λόγο, όλους τους άλλους λαούς τής υπό διάλυση ομοσπονδίας και τη διεθνή κοινότητα. Αν θέλει να επιστρέψει στα Βαλκάνια ως παράγων σταθερότητας.