Μια πρώτη επίσκεψη στη νέα Εθνική Πινακοθήκη γεννάει συναισθήματα, σκέψεις, οργανώνει τον ψυχισμό απέναντι στην πόλη, στη ροή του χρόνου, στην τέχνη. Συρρέει ο κόσμος να δει τη νέα Πινακοθήκη από περιέργεια, αλλά και με διάθεση επανασύνδεσης. Ενιωσα, και εγώ, ανάμεσα στους πολλούς (μόνους, ζευγάρια, παρέες, οικογένειες, τουρίστες) να ακολουθώ ένα ρεύμα ψυχικής, πρωτίστως, εξισορρόπησης.
Το άνοιγμα της Πινακοθήκης, πριν ακόμη ολοκληρωθεί η λειτουργία του κτιρίου, με κάποια υπολείμματα του εργοταξίου, συμβάλλει σε ένα πέρασμα και συμβολίζει μια νέα εποχή. Παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου διαλόγου εξαντλείται ακόμη και τώρα στην αισθητική αποτίμηση του κτιρίου και των εγκαταστάσεων, η προσέλευση του κοινού δείχνει ότι η ουσία είναι στην επιθυμία επαφής με το περιεχόμενο.
Η πρώτη επίσκεψη στη νέα Πινακοθήκη με συγκίνησε. Δεν ήταν μόνο ότι είδα ξανά αγαπημένα έργα, αλλά κυρίως ότι είδα για πρώτη φορά πολλά ακόμη, σε μια συγκατοίκηση που είχε πολλά να πει –με νέα ωριμότητα πλέον– για την παράλληλη πορεία της καλλιτεχνικής αναγέννησης και της συγκρότησης εθνικής αστικής τάξης. Επιπλέον, η αύξηση του αριθμού των έργων που εκτίθενται σε γεμίζει, δίνει ερεθίσματα και η άνοδος στα επίπεδα των ορόφων (χρησιμοποίησα το ωραιότατο κλιμακοστάσιο) οδηγεί σε μια σταδιακή γνωριμία από τον 19ο αιώνα στον 21ο αιώνα. Για πρώτη φορά συμβαίνει αυτό στην Εθνική Πινακοθήκη, με αυτόν τον τρόπο και με τις δυνατότητες που δίνουν οι νέες εγκαταστάσεις.
Η όποια ευπρόσδεκτη και χρήσιμη κριτική συνοδεύεται συχνά από μικρότητα και κίνδυνο απώλειας του στόχου. Αντιλαμβάνομαι ότι προκλήθηκαν πικρίες ανάμεσα σε σύγχρονους καλλιτέχνες που δεν επελέγησαν, αλλά φαντάζομαι ότι θα υπάρξει ευελιξία για εκ περιτροπής παρουσιάσεις. Η Πινακοθήκη επιτελεί αυτήν την περίοδο ένα ρόλο τεράστιας αξίας και σημασίας, καθώς η επαναλειτουργία της επιδρά συνεκτικά, οργανώνει ένα δημόσιο αφήγημα, προσφέρει ομορφιά και σκέψη. Εφυγα αναπτερωμένος, θεωρώ ότι όποιος βρεθεί μπροστά σε τόσα εξαίρετα έργα δεν μπορεί να μείνει στα επιμέρους, όσο σημαντικά αν είναι και αυτά. Για όλα υπάρχει χρόνος και τρόπος.
Κρατώ ότι αυτή η εθνική κιβωτός υπηρετεί και διαπαιδαγωγεί και πάλι το κοινό. Στους ξένους δείχνει την τέχνη της Ελλάδας· άκουσα θετικά σχόλια τουριστών. Στους Ελληνες, τους μαθαίνει να αγαπούν περισσότερο αυτήν τη χώρα, να σκέφτονται, να βλέπουν πως ο ίδιος τόπος έχει βγάλει τόσα ταλέντα, τόσες διαφορετικές οπτικές της ζωής. Και η Ελλάδα συνεχίζει και ο κόσμος συρρέει…