Μία από τις πιο Ζεν ερωτήσεις που ειπώθηκαν ποτέ στην τηλεόραση ήταν όταν ο Τσάντλερ (Μάθιου Πέρι) στα «Φιλαράκια» αναρωτήθηκε γιατί, ενώ ο Ντόναλντ Ντακ φοράει μόνο μια ναυτική μπλούζα χωρίς τίποτε από κάτω, κάθε φορά που βγαίνει από την ντουζιέρα είναι τυλιγμένος στη μέση με μια πετσέτα.
Είναι όπως ο κλασικός Ζεν γρίφος: Τι θόρυβο κάνει ένα χέρι που χειροκροτεί μόνο του; Βεβαίως, τα «Φιλαράκια» δεν είχαν τέτοιες αναζητήσεις αλλά, πού και πού, οι χαρακτήρες τους πετούσαν διάφορα «κουφά».
Φαίνεται πως η τηλεοπτική σειρά-φαινόμενο δεν σημάδεψε μόνο τα εκατομμύρια των τηλεθεατών ανά τον κόσμο, αλλά και τους έξι πρωταγωνιστές του. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μέσα από αυτή έγιναν διάσημοι και πλούτισαν – τόσο που ο Ματ Λε Μπλανκ (Τζόι στη σειρά) ουσιαστικά σταμάτησε να δουλεύει. Προσπάθησε να αναβιώσει τον χαρακτήρα του Τζόι στην ομότιτλη κωμική σειρά που μεταφέρθηκε στο Λος Αντζελες, αλλά δεν φτούρησε…
Οπως είδαμε στο πολυσυζητημένο reunion, ο Λε Μπλανκ έδειχνε ο πιο ήρεμος και ικανοποιημένος – και ας πάχυνε, όπως ήταν βέβαιο ότι θα πάχαινε μεγαλώνοντας και ο λιχούδης Τζόι.
Εντάξει: Ελάχιστη σκληρή, πεζή καθημερινότητα χώραγε στα «Φιλαράκια». Στην πανάκριβη, φονικά ανταγωνιστική Νέα Υόρκη της εργασιομανίας, οι έξι φίλοι ζούσαν χωρίς να πολυδουλεύουν.
Αλλά ούτε ελληνικές παλαιοαριστερές και χριστιανορθόδοξες μίρλες χωράνε εδώ. Τηλεοπτική κωμωδία χαρακτήρων ήταν η οποία, με το συχνά ευρηματικό της χιούμορ, άγγιξε τους πιο απίθανους ανθρώπους πάνω στον πλανήτη.
Οσοι πάντως ζουν σήμερα στη μετά Τραμπ και μεταπανδημική Αμερική λένε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι ακόμα και το κατά πολύ clean cut χιούμορ της σειράς σε πολλά σημεία θα ήταν σήμερα απαγορευτικό και θα φάνταζε σεξιστικό, μισογυνιστικό, εχθρικό προς τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα κ.τ.λ. (βλέπε τις γυναικοδουλειές του Τζόι και τις υπαρξιακές κρίσεις του Τσάντλερ επειδή η μητέρα του ήταν φιλήδονη και ο πατέρας του διεμφυλικό άτομο). Δεύτερον, αυτό το συγκινητικό αίσθημα κοινότητας που εξέφραζε η σειρά, ο ανάλαφρος ύμνος στη φιλία, στην τωρινή Νέα Υόρκη είναι πολύ δύσκολο να το συναντήσεις. Αμφότερες οι διαπιστώσεις προκαλούν θλίψη.
Οπως ήδη ειπώθηκε, η τεράστια επιτυχία της σειράς στιγμάτισε τους έξι ηθοποιούς: με εξαίρεση την Τζένιφερ Ανιστον (ώς ένα βαθμό όμως και εδώ), ουδείς έκανε στη συνέχεια κάτι αληθινά σημαντικό. Ο Μάθιου Πέρι θα είναι πάντοτε ο Τσάντλερ, ο Ντέιβιντ Σουίμερ ο Ρος κ.ο.κ.
Οχι ότι θα τους λυπηθούμε κιόλας. Αλλά, κρίνοντας απ’ το reunion, ο Πέρι έδειχνε να δυσφορεί περισσότερο απ’ όλους, πέταξε και μια πικρόχολη σπόντα («κανένας πια ποτέ δεν μου τηλεφωνεί εμένα»), και ας συγκινήθηκε στο τέλος. Στέκομαι σε αυτόν επειδή ο πιο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο Τσάντλερ. Ο (αυτο)σαρκασμός του υπήρξε απαράμιλλος. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο: στα δέκα χρόνια της σειράς ουδέποτε μάθαμε τι δουλειά κάνει αυτός ο άνθρωπος…