Ποιος δεν χάρηκε με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού από τη Γλυφάδα για τη δημιουργία ποδηλατοδρόμου μήκους 70 χιλιομέτρων, από τον Πειραιά μέχρι το Σούνιο; Είναι πολύ ανακουφιστικό για τους πολίτες να βλέπουν τους πολιτικούς τους να καταπιάνονται με θέματα χειροπιαστά που αφορούν την καθημερινότητά τους. Ακόμη περισσότερο στη συγκυρία που βρισκόμαστε σήμερα. Χρειάζονται ενέσεις αισιοδοξίας, όχι κατασκευασμένες, φυσικά, αλλά πρωτοβουλίες που να βλέπουν στην «επόμενη ημέρα» της πανδημίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η καθησυχαστική εικόνα του πρωθυπουργού να ανακοινώνει αστικές αναπλάσεις με φόντο την πυρακτωμένη δύση του ηλίου στον Σαρωνικό είχε νόημα. Οπως νόημα είχαν και όσα εξήγγειλε. Οποιος όμως περπατάει ή έχει ελάχιστη εμπειρία ποδηλασίας στην Αθήνα, δεν ήταν δυνατόν να μην έκανε δεύτερες σκέψεις. Για παράδειγμα: η πρωτεύουσα διαθέτει έναν υπερτοπικό ποδηλατόδρομο κατά μήκος της γραμμής του ηλεκτρικού που συνδέει το Γκάζι με το Νέο Φάληρο. Οχι εγώ, αλλά άνθρωποι που έχουν κάνει το ποδήλατο τρόπο ζωής τους κάνουν λόγο για έναν μέτρια σχεδιασμένο ποδηλατόδρομο με βασικό του χαρακτηριστικό όχι τόσο να εξυπηρετεί (τους ποδηλάτες) αλλά να μην ενοχλεί (όλους τους υπόλοιπους). Γι’ αυτό ίσως σήμερα παρατηρείται συνωστισμός από πεζούς, δρομείς, παιδιά, σκύλους, μηχανάκια και… ποδηλάτες. Υπάρχει ανάγκη, λοιπόν, οι νέες υποδομές να σχεδιαστούν από εξειδικευμένο προσωπικό που ξέρει και αγαπάει το ποδήλατο. Ποδηλατόδρομοι δημιουργήθηκαν και στο κέντρο της Αθήνας αλλά αποσπασματικά, χωρίς να συνδέονται μεταξύ τους.
Το δίκτυο χρειάζεται σίγουρα να μεγαλώσει, γιατί μόνον έτσι θα βλέπουμε στους ποδηλατόδρομους ποδηλάτες. Επομένως, οι σκόρπιες υποδομές, οι σκόρπιες κουκκίδες στον χάρτη να ενωθούν. Οι χιλιάδες ποδηλάτες που κατεβαίνουν στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος αισθάνονται εγκλωβισμένοι· το παράκτιο μέτωπο είναι γεμάτο εμπόδια, τα ανέδειξε πολύ καλύτερα το βίντεο που προβλήθηκε στην εκδήλωση της περασμένης Πέμπτης. Και το πρώτο μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί δεν είναι να μπορείς να κάνεις ποδήλατο στην παραλιακή λεωφόρο, αλλά να μπορείς να περπατάς. Σίγουρα οι «ποδηλατόδρομοι» κάνουν μεγαλύτερο εφέ, αλλά όταν μιλάμε για την Ελλάδα, θα πρέπει να έχουμε επαφή με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα πολλές φορές είναι αδυσώπητη. Ας πέσουν πρώτα όλα τα εμπόδια που μας στερούν την καλύτερη βόλτα του κόσμου (από το Μικρολίμανο μέχρι τη Βουλιαγμένη) και τότε θα έχουμε πετύχει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Τα ποδήλατα ας ακολουθήσουν.