Η ανταρσία πηγαίνει στον Κώστα Τζαβάρα. Χάρη στο διάβημά του, για να διασωθούν δύο πανεπιστημιακά τμήματα της εκλογικής του περιφέρειας, ο βουλευτής Ηλείας απολαμβάνει διαρκή δημοσιότητα στα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ. Ο ίδιος διαβάζει αυτή την τύχη από την ανάποδη. Ακολουθεί την πεπατημένη της αυτοθυματοποίησης, εμφανίζοντας εαυτόν ως ανυπεράσπιστο στόχο μιας συνωμοσίας.
Η περίπτωσή του έχει ενδιαφέρον, όχι για τα πρώιμα σημάδια αντωναροποίησής του· όχι επειδή φαίνεται να πέφτει θύμα της δημοσιότητας που αξιώνεται ως σπάνια παραφωνία σε μια συμπαγή συμπολίτευση. Η ηχηρή περίπτωση Τζαβάρα έχει ενδιαφέρον γιατί απαντά εμμέσως στον κάπως αυτάρεσκο και γενικευτικό αυτοπροσδιορισμό της Ν.Δ. από τον πρόεδρό της.
Μιλώντας μάλλον για πρώτη φορά ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια σε κομματικό ακροατήριο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε τη Ν.Δ. «κόμμα προοδευτικό», κατατάσσοντας την αντιπολίτευση συλλήβδην στους υπερασπιστές της στασιμότητας. Ακόμη και αν βλέπει κανείς το επιχείρημα πίσω από το μανιχαϊσμό –ακόμη και αν ακούει τον συντηρητικό τόνο της μονόχρωμης κριτικής που ζητάει από την κυβέρνηση να μην πειράξει τίποτε– δεν μπορεί να μην «ακούσει» και τη μεγάλη αποσιώπηση: οι δυνάμεις που δεν ακολουθούν τον προοδευτισμό του μητσοτακικού κόμματος εμφωλεύουν και μέσα στο ίδιο το κόμμα.
Ο Τζαβάρας, που παρουσιάζεται ως βομβιστής πολιτικής αυτοκτονίας, αξιώνοντας να κρατήσει τις «σχολές» του με κριτήρια γεωφαντασιακά –επειδή οι Γεωπονίες πρέπει να φύονται κοντά σε καρπερούς οπωρώνες και οι Μουσειολογίες να ριζώνουν κοντά σε δοξασμένους ερειπιώνες–, ενσαρκώνει την παρεξήγηση που μπορεί να βραχυκυκλώσει την εμπροσθοφυλακή της «προόδου». Ο ίδιος δηλώνει μεν υπέρ της μεταρρύθμισης, αλλά όχι όταν αφορά την αυλή του. Αυτού του είδους η διγλωσσία δεν είναι βέβαια πρωτότυπη: είμαστε υπέρ των αλλαγών, αρκεί να μην τις επωμισθούμε. Οσοι στο κόμμα κατατρύχονται από εκλογική αγωνία, στρέφονται έτσι εύκολα –αν και ακόμη υπόκωφα– κατά των εξωκοινοβουλευτικών επιτελείων που μεθοδεύουν αλλαγές χωρίς, όπως στερεοτυπικά λέγεται, να επικοινωνούν με την κοινωνία.
Η απασφάλιση ενός βουλευτικού ταμπεραμέντου δεν αρκεί για να τεκμηριώσει την ύπαρξη αντίρροπων τάσεων στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Δεν υπάρχει ρεύμα ικανό να αναμετρηθεί με τις κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης. Υπάρχει, όμως, φαγούρα που αντανακλάται και στην αναζωπύρωση του αιτήματος για ανασχηματισμό μιας προσφάτως ανασχηματισθείσας κυβέρνησης – για ανασχηματισμό που, αν επιχειρηθεί, δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως αδυναμία εσωτερικής ισορροπίας, αφού το σχήμα δεν υφίσταται εξωτερική πίεση.
Η κανονική αντιπολίτευση είναι τελματωμένη. Και η εσωκομματική αντιπολίτευση είναι ο Τζαβάρας – τελεία. Αυτό σημαίνει ότι το κέντρο της κυβέρνησης έχει την πολυτέλεια να αποσταθεροποιήσει μόνο του και αβίαστα τον εαυτό του.