Εύστοχες και καίριες οι παρατηρήσεις του Ανδρέα Δρυμιώτη στην «Καθημερινή της Κυριακής» γύρω από την πορεία της COVID-19 και τις σχετικές αποτυπώσεις της. Πριν μάλιστα ο χρόνος τις ξεθωριάσει και αφού η χώρα –όπως και ολόκληρος ο πλανήτης– συνεχίζει να ζει στον αστερισμό της πανδημίας από πλευράς τόσο υγειονομικής όσο και οικονομικής, δεν βλάπτει να προστεθούν μερικές ακόμη επισημάνσεις, βασισμένες και σε προσωπικές εμπειρίες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πτωτική πορεία του αριθμού των κρουσμάτων και των συνεπειών τους στην Ελλάδα είναι αργή, όσο και αν οι συγκρίσεις με άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ακόμη ευνοϊκές. Ηταν αρκετές οι κυβερνήσεις που αρχικά είτε δεν κατάλαβαν τη σοβαρότητα της απειλής είτε νόμισαν ότι η πολιτική της ανοσίας της αγέλης πριν βγουν τα εμβόλια θα θωράκιζε τις κοινωνίες τους, ενώ ταυτόχρονα θα περιόριζε τις ζημίες στην οικονομία τους. Διαψεύστηκαν οικτρά, αναγκάστηκαν να λάβουν μέτρα κάποια στιγμή και σίγουρα οι υψηλοί αριθμοί των ανθρώπινων απωλειών τούς βαραίνουν. Η Ελλάδα, δε, συνεχίζει να υπερέχει απέναντί τους, συγκρίνοντας τους μακάβριους συνολικούς αριθμούς θυμάτων.
Δύο είναι τα μεγάλα προβλήματα τώρα για εμάς, με αποτέλεσμα να θαμπώνουν την –πάντα συγκριτικά– εικόνα της χώρας στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού, αλλά και να υπονομεύουν την προσπάθεια για προσέλκυση τουριστών. Το ένα είναι η γενική αμεριμνησία στην τήρηση μέτρων προφύλαξης και προστασίας, το δεύτερο το υψηλό ποσοστό απροθυμίας προσέλευσης για εμβολιασμό. Συνδυάζονται ασφαλώς και με τις δημοσκοπήσεις, που καταγράφουν μεγάλα ποσοστά πολιτών οι οποίοι αμφισβητούν έντονα έως κακόπιστα τον αγώνα κατά της πανδημίας.
Κατά τον Ανδρέα Δρυμιώτη, η κυβέρνηση έχει ευθύνη γιατί δεν καταφέρνει να επικοινωνήσει στους πολίτες τις καλές επιδόσεις της και να τους πείσει να την εμπιστεύονται περισσότερο στον συγκεκριμένο τομέα. Πρέπει ωστόσο να επισημαίνονται και οι ευθύνες της ελληνικής κοινωνίας. Ποια εκστρατεία ενημέρωσης και πόσο εμπνευσμένη πρέπει να ’ναι για να πειστούν να εμβολιαστούν οι αρνητές – υγειονομικοί, αν δεν έχουν πειστεί από αυτά που βιώνουν μέσα στα νοσοκομεία; Ποιος έχει αντιληφθεί το εύρος της επιρροής παπάδων και πνευματικών, που συμβουλεύουν τo ποίμνιο να μη φοράει μάσκα και, κυρίως, να μην εμβολιάζονται (ο υπογράφων γνωρίζει τρεις περιπτώσεις); Και τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβει σύμπασα η ελληνική επαρχία που έχει τους δικούς της νόμους και ρυθμούς, περιλαμβανομένων των τουριστικών νησιών, ότι η μάσκα (που σχεδόν κανείς δεν φοράει) εξακολουθεί να είναι απαραίτητη στην καθημερινότητά μας; Για να μην αναφερθούμε στον αστείο έλεγχο –στην πραγματικότητα, πρόκειται για μη έλεγχο– που γίνεται στους επιβάτες των πλοίων προκειμένου να βρεθούν/ομολογήσουν οι… θετικοί.
Με λίγα λόγια, οι καιροί πλέον δεν επιτρέπουν να μπαίνουν μόνιμα κάτω από το χαλί οι ευθύνες των κοινωνιών. Και οι ευθύνες μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι ούτε λίγες ούτε μικρές, όταν δεν συμβάλλει στην καταπολέμηση του ιού και, αντιθέτως, αρνείται τη λογική.