Την ημέρα που τον σκότωσαν έκανε αυτό που αγαπούσε. Φορώντας λευκό μπλουζάκι, χακί βερμούδα και αθλητικά παπούτσια, ο 25χρονος Αφροαμερικανός Αχμάντ Αρμπερι έκανε τζόγκινγκ στην κομητεία Γκλιν της Τζόρτζια. Ετρεχε, μόνος, υπό το φως της ημέρας. Ωστόσο, σε δύο κατοίκους της περιοχής, έναν 64χρονο πρώην αστυνομικό και τον γιο του, αυτός ο άντρας θεωρήθηκε ύποπτος λόγω του δέρματός του. Κάποιο κακό θα είχε κάνει, από κάτι θα προσπαθούσε να ξεφύγει, σκέφτηκαν. Τον καταδίωξαν οπλισμένοι και τον σκότωσαν με τρεις πυροβολισμούς εξ επαφής. Μία σφαίρα τον βρήκε στον δεξιό καρπό και άλλες δύο στο στήθος. Η δίκη τους εκκρεμεί. Ηταν 23 Φεβρουαρίου 2020 και μια νέα ρατσιστική δολοφονία συγκλόνιζε τις ΗΠΑ, οι οποίες ακόμη προσπαθούν να απαλλαγούν από στερεότυπα και διχαστικές προσεγγίσεις που ορίζει η γραμμή του χρώματος.
Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, ο δημοσιογράφος Μίτσελ Τζάκσον δημοσίευσε στο αμερικανικό περιοδικό Runner’s World ένα εκτενές ρεπορτάζ για τη δολοφονία του Αρμπερι και το φυλετικό πρόσημο που φαίνεται ότι έχει δοθεί στο τζόγκινγκ. Το ελεύθερο, αργό τρέξιμο στον δρόμο ή σε κάποιο πάρκο, το οποίο δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένο με τον πρωταθλητισμό, το κυνήγι προσωπικών ρεκόρ ή ακόμη την ερασιτεχνική συμμετοχή σε αγώνες, είναι μια ασχολία που έχουν αγκαλιάσει τόσο πολλοί άνθρωποι όπου γης. Και στη χώρα μας, ειδικά την τελευταία δεκαετία, η διάδοσή του ήταν αστραπιαία. Κάποτε δεν νοείτο η θέα ενός ανθρώπου να τρέχει στους δρόμους μιας ελληνικής πόλης· πλέον, είναι συνηθισμένη εικόνα.
Ο Τζάκσον αναζήτησε στο κείμενό του τις ρίζες της διάδοσης του τζόγκινγκ στις ΗΠΑ, αλλά και το πώς ανεπαίσθητα έχει ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό –σε κάποιες περιοχές περισσότερο– με τη λευκή Αμερική. Μίλησε με ανθρώπους που γνώριζαν το θύμα, συνέθεσε κομμάτι κομμάτι την πορεία της ζωής του. Το κείμενό του δεν δημοσιεύθηκε σε κάποια εφημερίδα που βασίζεται στην ερευνητική δημοσιογραφία, αλλά σε ένα εξειδικευμένο έντυπο, το οποίο απευθύνεται στην αμερικανική δρομική κοινότητα. Στις σελίδες του, πέρα από συνεντεύξεις, ο αναγνώστης θα βρει κατά βάση προπονητικά προγράμματα, αφιερώματα στη διατροφή, διαφημίσεις αθλητικών παπουτσιών. Πρόσφατα ο Τζάκσον τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ γι’ αυτό το ρεπορτάζ. Είναι και αυτό δείγμα προόδου, ένδειξη δημοσιογραφικής κουλτούρας. Υπάρχει παντού χώρος για να φιλοξενηθεί μια σοβαρή συζήτηση.
Μπορεί αυτή η ιστορία να φαντάζει για πολλούς λόγους κάπως μακρινή στα δικά μας δεδομένα. Αυτό που την κάνει ακόμη πιο σοκαριστική είναι το πώς σκοτώθηκε ο Αρμπερι. Δεν του είχε αναγνωριστεί το «προνόμιο» του τρεξίματος· στα μάτια των δραστών, η αθλητική δραστηριότητά του ισοδυναμούσε με ενοχή.