Η«δημόσια συζήτηση» αξίζει το όνομά της όταν δεν γίνεται μόνο μεταξύ πεπεισμένων. Οταν συμπεριλαμβάνει και ακροατήρια εκτός της φούσκας των «φίλων» –και των «φίλων» των «φίλων»– που σχηματίζουν με αλγοριθμικό αυτοματισμό τις ψηφιακές κοινότητες αλληλο-επιβεβαίωσης. Με αυτό το μέτρο –της πραγματικής επιρροής– η αντίδραση της Καίτης Γαρμπή στο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας ήταν πιο δραστική από την ανακύκλωση του αποτροπιασμού μεταξύ των ήδη προσηλυτισμένων. Καταγγέλλοντας το διαβόητο πια διαφημιστικό μήνυμα –επειδή παρουσιάζει «τη γυναίκα σαν ένα κομμάτι μιας αναπαραγωγικής διαδικασίας χωρίς ελεύθερη βούληση»– η Γαρμπή μπορεί θεωρητικά να μεταδίδει το μήνυμα και σε εκείνο το μέρος της κοινωνίας που θα ήταν ίσως ευάλωτο σε τέτοια «συνέδρια».
Η καταγγελία συνοδεύεται και από διακριτική υπόδειξη των αυτουργών: οι παράγοντες της βιομηχανίας της γονιμότητας επιχείρησαν να διαφημίσουν τις υπηρεσίες τους διεκδικώντας την ευλογία της Εκκλησίας και του κράτους. Πρόκειται για αλλόκοτη επιλογή. Πόσες γυναίκες απευθύνονται σήμερα στον ιερέα της ενορίας τους για να αποφασίσουν τι θα κάνουν στην ιδιωτική τους ζωή; Πόσες Ελληνίδες αντιλαμβάνονται τη μήτρα τους ως εργαλείο για τη διαιώνιση του έθνους;
Αντίθετα προς τις φωνές ηθικού πανικού που προκάλεσε το αυτο-υπονομευτικό μάρκετινγκ της αγοράς των εξωσωματικών, η Ελλάδα δεν είναι Ιράν. Μπορεί να υπάρχουν Ελληνίδες που πιέζονται να εκπληρώσουν αυτό που τους υπαγορεύεται ως αναπαραγωγικό πεπρωμένο· η πίεση αυτή, όμως, δεν προέρχεται ούτε από το «απομαγευμένο» ράσο ούτε από την υφυπουργό «για τη Δημογραφική Πολιτική, την Οικογένεια και την Ισότητα των Φύλων», που φέρει όντως αυτόν τον τίτλο μάλλον από γραφειοκρατικό διάστρεμμα της γλώσσας. Αρα; Ολα καλά; Μήπως δεν υπάρχουν οι φωνές που ζητούν από τις γυναίκες να (ξανα)γίνουν υποτελείς της βιολογίας τους; Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς ποιος είναι ο φορέας της καταπίεσης. Ποιος ρωτάει «πότε θα γίνεις μάνα;», αν όχι ο δεσπότης; Μήπως ο μπαμπάς; Μήπως η μαμά;
Η ελληνική οικογένεια δεν είναι τόσο παραδοσιακή όσο τη θέλει το στερεότυπο. Επιτρέπει στα παιδιά της καταναλωτικές και σαρκικές απολαύσεις. Ζητεί από τα κορίτσια να είναι ανεξάρτητα, να σπουδάσουν και να δουλέψουν, να μη βιαστούν να «δεσμευθούν». Ομως ακόμη και αυτή η εντολή για καθυστέρηση στην επιλογή συντρόφου είναι μια τακτική για πιο σώφρονα «οικογενειακή αποκατάσταση». Η οικογένεια που ανατρέφει τις γυναίκες ως ανεξάρτητες είναι η ίδια που ζητάει από εκείνες να τεκνοποιήσουν όταν αρχίζουν τα χρόνια να περνούν. Με το ένα χέρι χειραφετεί και με το άλλο χειραγωγεί. (Για τον ορισμό αυτού του διπλού ρόλου αξίζει κανείς να διαβάσει τις «Περιπέτειες της μεσαίας τάξης» του Παναγή Παναγιωτόπουλου.)
Η επανάσταση κατά του παπά –κατά της ιερατικής και κρατικής αστυνόμευσης του εαυτού– έγινε πριν από δεκαετίες. Και πέτυχε. Η επανάσταση κατά του μπαμπά εκκρεμεί.