«Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» κραυγάζει στις πορείες η Αριστερά. «Νόμος είναι και ο ανάπηρος που θέλει να πάρει το μετρό», υποστήριξε προχθές στη Βουλή ο κ. Κ. Χατζηδάκης. Τελικά τι είναι «νόμος;» Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, νόμος είναι τα νομοσχέδια που υπερψηφίζονται στη Βουλή. Τελεία και παύλα. Και σε μια ευνομούμενη πολιτεία όλοι οφείλουν να τηρούν και να σέβονται τους νόμους. Για δε τους παραβάτες υπάρχει η Δικαιοσύνη, που επιλαμβάνεται την τιμωρία τους. Μάλιστα, εάν παραβάτης είναι η ίδια η πολιτεία, υπάρχει το κράτος δικαίου που μέσα από ένα πλέγμα εγγυήσεων προστατεύει τους πολίτες από την κρατική αυθαιρεσία.
Τι γίνεται όμως όταν το κράτος αδυνατεί ή δεν θέλει να τιμωρήσει τους παραβάτες των νόμων, όπως συχνά συμβαίνει εδώ και σαράντα επτά χρόνια; Τι δυνατότητες έχει ο μεμονωμένος πολίτης να προστατεύσει τα συνταγματικά του δικαιώματα που καταπατούνται από οργανωμένες μειοψηφίες ή πολύμορφες συλλογικότητες; Φυσικά, το δικαίωμα στην απεργία είναι αναφαίρετο, όμως αναφαίρετο είναι και το δικαίωμα στην εργασία. Οπως επίσης αναφαίρετο είναι το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, όμως αναφαίρετο είναι και το δικαίωμα στην ελεύθερη και απρόσκοπτη μετακίνηση. Ποια είναι η γραμμή άμυνας του φοιτητή που θέλει να σπουδάσει και του καθηγητή που θέλει να διδάξει, απέναντι στη βία συγκεκριμένων ομάδων που ουσιαστικά καταλύουν τις ακαδημαϊκές ελευθερίες;
Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και σε άλλες, επιβάλλεται η επίκληση του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος του 1975, που αντικατέστησε το εμβληματικό 114 του Συντάγματος του 1952 με τρόπο πολύ πιο δραστικό και αποφασιστικό. Ενώ το 114 χρησιμοποιεί το ρήμα «αφιερούται στον πατριωτισμόν των Ελλήνων», το άρθρο 120 το αντικατέστησε με το ρήμα «επαφίεται», ενώ καλεί σε αντίσταση εναντίον αυτών που επιχειρούν την κατάλυσή του. Τι κάνουμε λοιπόν μπροστά στις σχεδόν καθημερινές καταλύσεις συγκεκριμένων άρθρων του Συντάγματος από οργανωμένες μειοψηφίες; Η επίκληση του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος τι μορφή μπορεί να λάβει; Προχθές οι επιβάτες ενός πλοίου συνεπλάκησαν με απεργούς που τους εμπόδιζαν να ταξιδέψουν. Γιατί επιχείρησαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους; Διότι το κράτος στάθηκε και άτολμο και ανίκανο να προστατέψει το δικαίωμά τους στη μετακίνηση. Μήπως η κυβέρνηση, για να αποφευχθούν πράξεις αυτοδικίας, θα πρέπει να πάψει να είναι παρατηρητής παραβατικών συμπεριφορών;