«Ξεστοκάρετε πάνω στους νέους της χώρας μας όλο το μίσος που στοκάρουν παντού και πάντα απέναντι στη νεότητα τα αυταρχικά καθεστώτα. Ολο το μίσος», δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό προχθές, στη συζήτηση για το εργασιακό νομοσχέδιο. Η άκομψη χρήση της λέξης «στοκάρω» (συγκεντρώνω αποθεματικό) παραπέμπει σε παλιότερη δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπου υποτίμησε τη χορήγηση του εμβολίου της AstraZeneca στους νέους ως «ξεστοκάρισμα». Η εμφατική επανάληψη της λέξης αποσκοπεί στη δικαίωση του κ. Τσίπρα, μετά τη διεθνή (και ελληνική) σύγχυση γύρω από την ασφάλεια του συγκεκριμένου εμβολίου. Εκτός από την ανάγκη να «εκδικηθεί» τους επικριτές του, σε αυτές τις λίγες λέξεις ο Τσίπρας συνόψισε την πολιτική του τακτική: είναι εμπαθής, διχαστική και συχνά εκτός θέματος.
Από το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί συστηματικά να παρουσιάσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως ακροδεξιό, αυταρχικό ομοϊδεάτη του Ούγγρου Βίκτορ Ορμπαν. Παρά τις αποδείξεις περί του αντιθέτου, ο Τσίπρας εμμένει. «Το μεσημέρι ξύλο και αυταρχισμό και το βράδυ προπαγάνδα», απεφάνθη τον Μάρτιο. «Εντός των τειχών βρίσκεται η ελίτ που σας στηρίζει και τη στηρίζετε. Εκτός των τειχών, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία», ισχυρίστηκε προχθές. Ομως, η «ταξική πάλη» δεν συγκινεί πλέον. Γι’ αυτό επιστρατεύεται και το υποτιθέμενο «μίσος» για τους νέους, με κύρια επιχειρήματα το εμβόλιο της ΑΖ, την «αστυνομοκρατία» και το «συρματόπλεγμα που θα κρατήσει δεκάδες χιλιάδες παιδιά μακριά από το όνειρό τους, την εισαγωγή σε μια σχολή ενός ΑΕΙ στη χώρα μας».
Πέρα από την απόλυτη απόρριψη του νομοσχεδίου (παρότι πολλά άρθρα του υπερψηφίστηκαν και από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ), ο Τσίπρας απέφυγε την ουσία της υπόθεσης. Ο εργασιακός νόμος επιχειρεί να βάλει τάξη σε μια υπάρχουσα κατάσταση, να προλάβει εξελίξεις, να στηρίξει την πραγματική οικονομία. Χωρίς ανάπτυξη, χωρίς νέες θέσεις εργασίας, οι μισθοί θα παραμείνουν χαμηλοί, ό,τι και αν ορίζει ο νόμος, ό,τι και αν ισχυρίζονται τα κόμματα. Το μέλλον των νέων θα κριθεί από ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και στη Δικαιοσύνη, στην επιβολή αξιολόγησης και αξιοκρατίας. Οι νέοι οι ίδιοι θα κρίνουν ποιος τους «μισεί» ή τους «αγαπάει». Με κριτήριο το σήμερα και το αύριο, όχι το χθες.