Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν θα μπορούσε το έγκλημα αυτό να αντιμετωπιστεί με την αυτοσυγκράτηση που αξιώνει εκ των υστέρων ο καθωσπρεπισμός των κουρασμένων από το ειδησεογραφικό μονοπώλιο για το έγκλημα των Γλυκών Νερών. Κανένα τέτοιο έγκλημα, πουθενά στον κόσμο, δεν θα μπορούσε να κρατηθεί έξω από τη μιντιακή αγορά των συγκινήσεων.
Ακόμη και τα δύο κύματα της πάνδημης οργής, ένα πριν και ένα μετά την ομολογία, προκλήθηκαν από τον ίδιο, πολύ παλιό μηχανισμό: ο αυτουργός της πράξης δεν μπορεί παρά να είναι ξένος – έξω από δω, έξω από μας.
Στην αρχή «έπρεπε» να είναι επείσακτος στην κοινωνία μας – ξένος με διαβατήριο. Και μετά, όταν μάθαμε ποιος ήταν, έπρεπε να είναι κάποιος που εισέβαλε λαθραία στο ανθρώπινο είδος – χωρίς χαρτιά. Ενα «κτήνος». Ενα τέρας – έστω και αν η κοψιά του, η κοινωνική του θέση, όλη η βιογραφία του, συγκροτούν τον φαινότυπο του «νορμάλ»· του κανονικού παιδιού της διπλανής προαστιακής μεζονέτας.
Οι αρχαϊκές συλλογικές άμυνες έναντι του κακού δεν εξαντλούνται όμως στις ομόλογες υστερίες εξορκισμού κατά του ξένου και του τέρατος. Εκτός από τον αποτροπιασμό, τη συγκλονισμένη κοινωνία συνέχουν και αισθήματα πιο ανθρώπινα: το έλεος για το θύμα. Ο φόβος για τη δική μας ζωή, που φαίνεται ξαφνικά τόσο εύθραυστη. Αλλά, στο τέλος, και μια κοινή ανακούφιση, που ο ένοχος βρέθηκε και λογοδοτεί. Που αποδίδεται δικαιοσύνη και είναι η κανονική δικαιοσύνη του δικαστή.
Το ερώτημα είναι τι μένει μετά τη συγκίνηση. Πρέπει να διδαχθούμε κάτι από το έγκλημα – να αναζητήσουμε παιδαγωγικά, πίσω από τη βία, κάποια καταγωγή της; Ή μήπως η βία είναι ορφανή;
Δολοφονεί μόνος του ο δολοφόνος; Ή μήπως δολοφονεί ο «επιεικής» ποινικός νόμος και η «ελλιπής» αστυνόμευση; Μήπως ένοχη είναι η «πατριαρχία» που «γυναικοκτονεί» (σαν να μην είχε η πατριαρχία επινοήσει πιο καίρια και αναίμακτα μέσα επιβολής);
Η αναζήτηση για διδάγματα έχει αποφέρει μέχρι στιγμής μόνο συνθήματα. Μόνο φωνές που εξέλαβαν το δράμα ως αιματηρή επιβεβαίωση των ήδη εδραιωμένων βεβαιοτήτων τους. Αν κρίνει κανείς από τα παλιά μας «σοκ», το δράμα θα έχει διαφύγει στη λήθη προτού προλάβουμε να αποστάξουμε από αυτό κάποιο στέρεο νόημα.
Αφού όμως θα έχει ξεχαστεί –αφού το κινητό του θύτη και το ρολόι του θύματος θα έχουν μαρτυρήσει όλα τα αποθηκευμένα ίχνη τους και θα έχουν σβηστεί οριστικά– το δράμα θα συνεχιστεί.
Σε λίγα χρόνια, ένα κορίτσι θα ψάχνει τα ίχνη της μητέρας του. Θα γκουγκλάρει «Καρολάιν». «Καρολάιν Γλυκά Νερά». Αναζήτηση. Βρέθηκαν δύο εκατομμύρια αποτελέσματα σε 0,5 δευτερόλεπτα. Συναφείς αναζητήσεις: «Καρολάιν Instagram».