Τώρα που το πρότζεκτ του Ελληνικού μπαίνει στην τελική ευθεία υλοποίησης και όλο και περισσότερες λεπτομέρειες έρχονται στην επιφάνεια, γίνεται σαφές το κολοσσιαίο μέγεθος της επένδυσης: στην πραγματικότητα, την επόμενη δεκαετία στη νότια Αθήνα θα χτιστεί μια δεύτερη πόλη τρεις φορές το πριγκιπάτο του Μονακό. Μιλάμε για 2,7 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Καθημερινής» της Κυριακής, και δεν χρειάζεται να μπει κάποιος σε λεπτομέρειες για να αντιληφθεί τον οικονομικό αντίκτυπο της μεγαλύτερης αστικής ανάπλασης που θα βρίσκεται σε εξέλιξη τα χρόνια που έρχονται σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Οι περισσότεροι αισθανόμαστε ανακουφισμένοι. Επιτέλους, μια αχανής έκταση που έμενε αναξιοποίητη και εγκαταλελειμμένη από το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων και μετά σε μία από τις πιο προνομιούχους περιοχές της πρωτεύουσας γίνεται η αναπτυξιακή ατμομηχανή της Αττικής και της χώρας. Με μια πρώτη ματιά όλα δείχνουν ιδανικά: οικονομική μεγέθυνση και μάλιστα με ισχυρό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, καθώς εδώ θα δημιουργηθεί ο μεγαλύτερος χώρος αστικού πρασίνου στη χώρα. Είναι έτσι όμως;
Αν όλα τα διεθνή επενδυτικά ραντάρ στρέψουν την προσοχή τους προς το Ελληνικό, υπάρχει ο κίνδυνος να συρρικνωθεί το ενδιαφέρον για το κέντρο της Αθήνας; Αν υποθέσουμε ότι τα διαθέσιμα κεφάλαια για μια χώρα ή για μια μητροπολιτική περιοχή έχουν έως ένα βαθμό πεπερασμένο χαρακτήρα, αναδύεται η πιθανότητα το Ελληνικό να «ρουφάει» χρόνο με τον χρόνο εκατομμύρια ευρώ και η Αθήνα να παρακολουθεί το επενδυτικό πάρτι ως φτωχός συγγενής; Μήπως αυτό που κάποτε ευχόμασταν με μεγάλη βεβαιότητα (να αγκαλιάσει το λεκανοπέδιο το παράκτιο μέτωπό του), εξελιχθεί σε οικονομικό εφιάλτη για την καρδιά της πόλης;
Θεωρητικά, τα κεφάλαια που προσελκύει σήμερα το Ελληνικό δύσκολα θα μπορούσαν να διοχετευθούν σε περιοχές που βρίσκονται στα όρια του Δήμου Αθηναίων. Επομένως, το Ελληνικό δεν «κλέβει» κεφάλαια που διαφορετικά θα προορίζονταν για το κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια. Γιατί το Ελληνικό θα «χτίζει» σταδιακά μια πρωτοφανή δυναμική (οικονομική, κοινωνική, τουριστική), που αναπόφευκτα θα «κατεβάσει» έμμεσες επενδύσεις από την Αθήνα στο νότιο υπογάστριό της. Κοινωνικά αυτό δεν θα είναι απαραιτήτως τόσο κακό. Η στρέβλωση να πληρώνεις 400 ευρώ για ένα υπόγειο στο Παγκράτι ίσως κάποτε διορθωθεί. Αλλά αποκλειστικά με όρους οικονομίας, δεν αποκλείεται να γίνουμε σύντομα μάρτυρες μιας αθέατης κούρσας που δεν μπορούμε να διανοηθούμε. Η Αθήνα οφείλει να τρέξει πολύ περισσότερο για να διατηρήσει όσα θεωρούσε μέχρι τώρα κεκτημένα της.