Η γενιά της ελπίδας

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενας κόσμος χωρίς αρρώστιες, χωρίς πόνο και στενοχώρια. Μπορεί να υπάρξει; Ναι, στη φαντασία των σημερινών παιδιών μπορεί. Εκείνων που μεγαλώνουν στις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας, που στερήθηκαν την ανεμελιά και πολλές καθημερινές χαρές, που έμαθαν να φορούν μάσκα και να κυκλοφορούν με ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό στις τσέπες τους, που επί μήνες συναντούσαν τους δασκάλους και τους συμμαθητές μόνο διαδικτυακά, που ακόμα στέλνουν φιλιά στους παππούδες και στις γιαγιάδες τους μπροστά σε μια οθόνη.

Υστερα από τη λέσχη ανάγνωσης παιδικού βιβλίου, την οποία είχα τη χαρά να συντονίζω για ένα εξάμηνο στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, γνώρισα πολλά τέτοια πιτσιρίκια. Εξυπνα, ευγενικά, ετοιμόλογα, τρυφερά, με ενσυναίσθηση για τους άλλους ανθρώπους και τα ζώα, με χιούμορ, με ανησυχίες για το περιβάλλον, με φαντασία και θέληση να αλλάξουν τον κόσμο.

«Ποια υπερδύναμη θα θέλατε να είχατε και πώς θα τη χρησιμοποιούσατε για το καλό της ανθρωπότητας;» ήταν το ερώτημα που τους έθεσα για την άσκηση δημιουργικής γραφής στην τελευταία μας συνάντηση – τη μοναδική που πραγματοποιήθηκε διά ζώσης στον Μεσογειακό Κήπο του ΚΠΙΣΝ.

«Υπάρχουν πολλές ασθένειες που αρρωσταίνουν μικρούς και μεγάλους, όπως ο κορωνοϊός που μας κράτησε στο σπίτι για πολύ καιρό. Αυτό με κάνει να νιώθω λύπη και απογοήτευση. Θα ήθελα να μπορούσα να βοηθήσω και να φροντίσω όλους όσοι υποφέρουν, ώστε να νιώσουν καλύτερα. Ονειρεύομαι να μπορώ να ρίχνω θεραπευτικές πράσινες ακτίνες από τις παλάμες μου, οι οποίες να έχουν τη δύναμη να εξαφανίζουν όλα τα μικρόβια και τις αρρώστιες. Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι υγιείς και θα ζουν ευτυχισμένοι χωρίς πόνo», έγραψε ο οκτάχρονος Δημήτρης Ζενέλης, ο οποίος μόλις τελείωσε τη Β΄ Δημοτικού.

Η συνομήλική του Μαρίλια Λίτσα μοιράστηκε μέσα από λίγες φράσεις το δικό της όνειρο: «Θα ήθελα να μπορώ να κάνω τους άλλους να γελούν. Οταν κάποιο παιδάκι είναι στενοχωρημένο, εγώ να βρίσκω τρόπο να το κάνω να σκεφτεί κάτι ωραίο. Θα εμφανιζόμουν με μια μαϊμού στο κεφάλι μου, που θα είχε το δάχτυλό της στη μύτη της!».

Διαβάζω ξανά τα κείμενά τους. Κοιτώ τις ζωγραφιές που μου χάρισαν. Σκέφτομαι πόσα μπορούν να καταφέρουν αυτά τα παιδιά –η γενιά της ελπίδας– ως αυριανοί ενήλικοι, αν έχουν μάθει να ζουν «με τις ρίζες της υπευθυνότητας και τα φτερά της ανεξαρτησίας». Και χαμογελώ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή