«Εκ στόματος κόρακος εξελεύσεται κρα» και από το στόμα στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ μόνο καταγγελίες για έλευση του «νεοφιλελευθερισμού» μπορεί να ακούσει κάποιος. Ακόμη και το πολλαπλό βιβλίο στη σχολική εκπαίδευση έχει άρωμα «ιδιωτικοποίησης», κατά τον κ. Χριστόφορο Βερναρδάκη: «Κατακερματίζεται η ενιαία εκπαιδευτική διαδικασία και προετοιμάζεται η κατάργηση των δωρεάν βιβλίων» (23.6.2021). Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν δεν υπήρχαν στην ελληνική γλώσσα οι λέξεις «δωρεάν» και «νεοφιλελευθερισμός», τα μισά και παραπάνω στελέχη της αντιπολίτευσης θα ήταν άφωνα διότι δεν θα είχαν κάτι να πουν.
Συνεπώς, είναι λογικό να ακούμε από τον κ. Νίκο Φίλη για το νομοσχέδιο της κ. Νίκης Κεραμέως, που κάνει βήματα για την αποκέντρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ότι «δεν πρόκειται για νέες ιδέες αλλά για επανάληψη χρεοκοπημένων παιδαγωγικών αντιλήψεων του νεοφιλελεύθερου – “αγοραίου” σχολείου, με τις οποίες προάγονται ο ανταγωνισμός και η ανασφάλεια και όχι η ηρεμία και η συνεργασία στη σχολική ζωή». Είπαμε, «εκ στόματος Φίλη»… Υπάρχει όμως κάτι που μάς μπέρδεψε, αυτό περί «εξετάσεων λαιμητόμο» και για «τον “σφαγιασμό” και τον αποκλεισμό από τα πανεπιστήμια δεκάδων χιλιάδων υποψηφίων».
«Λαιμητόμος»; «Σφαγιασμός»; Σύμφωνοι! Η Αριστερά όταν βρίσκεται στην εξουσία δεν τσιγκουνεύεται τα λεφτά μας, όταν είναι στην αντιπολίτευση δεν τσιγκουνεύεται τις λέξεις. Αλλά πώς είναι «λαιμητόμος» οι «πανελλήνιες», «πανελλαδικές», «εισαγωγικές» (κ.λπ.) εξετάσεις; Πρόκειται για μια διαδικασία που, από το 1964 και μετά, στόχο έχει να επιλέγει τους καλύτερα καταρτισμένους για εισαγωγή στα ΑΕΙ μαθητές, αφήνοντας δεκάδες χιλιάδες έξω για να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους. Και πώς είναι τώρα «λαιμητόμος», αφού θα εισαχθούν 77.415 μαθητές και δεν είχαμε «σφαγιασμό» υποψηφίων το 2016 (δεύτερο χρόνο της «λαοσωτηρίου» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και του κ. Φίλη υπουργεύοντος στο Παιδείας) όταν εισήχθησαν 69.985 υποψήφιοι; Μυστήριο πόσα μέτρα και σταθμά έχει η εγχώρια Αριστερά…
Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την αυτονόμηση του σχολείου κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Γίνεται σημαντικό, αφού ζούμε στη χώρα όπου μέχρι πριν από δύο χρόνια χρειαζόταν υπογραφή υπουργού ακόμη και για τις σχολικές εκδρομές! Τώρα, τι ήξερε ο υπουργός και τι μπορούσε να ελέγξει από το Μαρούσι εάν ένα σχολείο, π.χ., στα Γιαννιτσά αποφάσιζε να πάει εκδρομή στη Φλωρεντία; Τίποτε απολύτως, αλλά χωρίς χαρτούρα οι παλαιοκομματικοί νιώθουν γυμνοί.
Τούτων δοθέντων, ακόμη πιο σημαντικό, από το νομοσχέδιο αυτό καθαυτό, είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος, αυτό που δήλωσε η κ. Κεραμέως: «Πάνω από το 80% των αποφάσεων για εκπαιδευτικά ζητήματα λαμβάνονται σε κεντρικό επίπεδο, ενώ κατά μέσον όρο στον ΟΟΣΑ το ποσοστό αυτό είναι μόνο 35%».