Η στατιστική διαλύει την άλω της ξεχωριστής περίπτωσης. Το αδιανόητο έγκλημα στα Γλυκά Νερά, με όλες του τις αποτροπιαστικές ιδιαιτερότητες, δεν είναι μοναδικό. Η πραγματικότητα είναι εξόχως αποθαρρυντική. Η δολοφονική οργή λόγω ερωτικής ματαίωσης ή απώλειας του ελέγχου της «ιδιοκτησίας» οδηγεί στη γυναικοκτονία πολλούς, μάλιστα μετά την άρση του lockdown όλο και περισσότερους κατόχους της απαράδεκτης θεώρησης των γυναικών ως εύκολα θύματα. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί σε Ισπανία, Βέλγιο Γαλλία, όπου οι δολοφονίες γυναικών από πρώην ή νυν συντρόφους (δεκάδες ανά χώρα, μέσα σε λίγες εβδομάδες) έχουν διπλασιαστεί μετά το άνοιγμα στην πρότερη ανεμπόδιστη ζωή. Για 120 εξαγριωμένους αποδέκτες του «όχι», μόνο ο άγριος θάνατος των γυναικών που αποφάσισαν να τερματίσουν μια προβληματική σχέση μπορούσε να αναδιατάσσει τα πράγματα σε μια νέα φρικαλέα και ανεπίστρεπτη τάξη.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 50.000 γυναίκες δολοφονούνται κάθε χρόνο από τον σύντροφό τους ή στενό συγγενή – 20.000 στην Ασία, 19.000 στην Αφρική, 8.000 σε Βόρεια, Κεντρική και Νότια Αμερική, 3.000 στην Ευρώπη, 300 στην Ωκεανία. Οι ποσοστώσεις, η επετειακή αποκήρυξη των ανισοτήτων, οι διακηρύξεις κατά της έμφυλης βίας και των βαθιά φυτεμένων στερεoτύπων είναι μόνο η εμφανής όψη των επιπτώσεων της ανδρικής μη αποδοχής της απόστασης ανάμεσα στο «θέλω» και στο «έχω», της υποκουλτούρας του νικητή που επιζητά τη βία γιατί την απολαμβάνει.
Αρκετοί δεν αναγνωρίζουν τον όρο γυναικοκτονία, καταχωρισμένη στα λεξικά από δεκαετίες, επίσημα ορισμένη από τον ΠΟΥ ως δολοφονία γυναίκας λόγω φύλου, μάστιγα από καταβολής πατριαρχικής κοινωνίας, με το επιχείρημα ότι δεν υφίσταται στο δικαιικό μας σύστημα. Πέρα από το γεγονός ότι ο όρος, ο φορτωμένος με πολιτισμικό βάρος αιώνων, αποκτά σταδιακά στον ανεπτυγμένο κόσμο και νομική ισχύ, αντιπαρατίθεται –στο κοινωνικό πεδίο– στους όρους «έγκλημα πάθους», «για λόγους τιμής» ή «εν βρασμώ ψυχής», που συγκαλύπτουν δεξιοτεχνικά την ψυχρή προμελετημένη αφαίρεση της γυναικείας ζωής.
«Το σπίτι μπορεί να αποβεί το πιο επικίνδυνο μέρος για τις γυναίκες», υπενθυμίζουν οι φεμινιστικές οργανώσεις, χωρίς βαθιά να συγκινούν. Η ασφυξία της συνείδησης από το εθιμοτυπικό μοίρασμα των όντων βάσει φύλου, αμβλύνει ακόμη την όραση, εκφυλίζει τη σκέψη πολλών ανδρών, αλλά και γυναικών. Πόσοι δεν επιδεικνύουν μια ρηχή οργή κατά του συζυγοκτόνου στα Γλυκά Νερά, πάνω από υπόγεια πλατιά ρεύματα αδιαφορίας;