Το σχέδιο «έχει δουλευτεί στην απόλυτη λεπτομέρειά του». Και αυτή η λεπτομέρεια –οι πολλές λεπτομέρειες, για την ακρίβεια– ήταν έκδηλες στην «απολυτότητά» τους κατά τη διυπουργική παρουσίαση των μέτρων.
Ακούγοντας κάποιος τον καθηγητή Γεραπετρίτη να εξηγεί με συνταγματολογική εμβρίθεια το σκεπτικό για την καθιέρωση των «αμιγών εκμεταλλεύσεων», δεν μπορεί παρά να έμεινε ήσυχος ότι η ελληνική Πολιτεία έχει φθάσει σε μεγάλο βαθμό υγειονομικής εκζήτησης. Εχει φθάσει στο σημείο να μπορεί να υπολογίζει τα ποσοστά πληρότητας ανάλογα με την κατά κεφαλήν ανοσία και τα ποσοστά ελευθερίας ανάλογα προς την αναγκαιότητα της ποθούμενης δραστηριότητας. Η ψυχαγωγία, εξήγησε ο καθηγητής, είναι δραστηριότητα «δευτερογενής».
Ησυχος θα έμεινε με αυτές τις ψιλές ταξινομήσεις μόνο όποιος πιστεύει στην ψυχωφελή αξία της εκπαιδευτικής τηλεόρασης. Οι υπόλοιποι ίσως είδαν να περνούν ξανά μπροστά από τα μάτια τους τα «υπερδουλεμένα» power point των προηγούμενων «σταδιακών» και μελετημένων ανοιγμάτων. Τα σχέδια που προέβλεπαν παστρική υπαγωγή του ανθρώπινου υλικού στις προβλεπόμενες δράσεις ήταν και τότε λεπτομερή και απόλυτα. Μέχρι που ήρθε η ζωή και τα εξανέμισε. Ετσι και τώρα, η μεγάλη κανονιστική παλέτα μπορεί να φαίνεται φιλοτεχνημένη στον τεχνοκράτη των θεσμών· κινδυνεύει όμως να μπερδέψει αυτούς που καλούνται να τη μεταφράσουν σε βίωμα. Κινδυνεύει, με όλη την ωραία ποικιλία τού τι δεν επιτρέπεται και του ποιος δεν θα το επιτρέπει, να μείνει ανεφάρμοστη.
Τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση; Να τα αφήσει όλα κλειστά επειδή τέσσερις στους δέκα ενήλικες εξακολουθούν να αψηφούν τον υγειονομικό κίνδυνο; Να εξακολουθήσει μήπως να περιορίζει την ελευθερία της εμβολιασμένης πλειονότητας, για την οποία δεν δικαιολογείται πια κανένας περιορισμός; Είναι λάθος η στάθμιση των δικαιωμάτων εκείνων που δεν απειλούν τη δημόσια υγεία έναντι εκείνων που συνειδητά επιλέγουν να την απειλούν;
Το ότι η στάθμιση είναι δικαιοπολιτικά σωστή, δεν την καθιστά και εφαρμόσιμη. Μπορεί πολύ εύκολα να φανταστεί κάποιος πώς (δεν) θα σκανάρεται το QR code του εμβολιαστικού πιστοποιητικού στην είσοδο ενός χώρου «δευτερογενούς δραστηριότητας» – στην πόρτα μιας πίστας. Μπορεί εύκολα να υποθέσει ότι στη βαθιά νύχτα όλα θα λειτουργούν αμιγώς ανεξέλεγκτα.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι το σύστημα αυτό δεν το χρειαζόμαστε επειδή πιστεύουμε ότι μπορεί να τηρηθεί παντού σχολαστικά. Το χρειαζόμαστε κυρίως επειδή μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνική ατμόσφαιρα όπου ο ανεμβολίαστος –ο τζαμπατζής της ανοσίας– ίσως αρχίσει να νιώθει το στίγμα.
Λένε ότι αυτή η διαλογή είναι «διχαστική». Το λένε όσοι φαντάζονται ότι η κοινωνική συνοχή εξασφαλίζεται με την ανοχή στην αντικοινωνική αδιαφορία. Το λένε οι σοσιαλιστές του υπαρκτού φιλοτομαρισμού.